كرده‌اند كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه كه هر گاه شخصى كنيزك بالغه را بخرد و شش ماه بگذرد نزد او كه حايض نشود و حامله نباشد حضرت فرمودند كه اگر در سنى است كه زنان در آن سن حايض مى‌شوند و پير و صغيره نباشد و هم چنين بعد از نه سالگى بسيار است كه پانزده سال حايض نمى‌شود چنين نيز نباشد اين عيبى است كه كنيز را باين عيب به صاحبش پس مى‌توان دادن كه زر خود را بگيرد.

و اين مسأله بكتاب بيع انسب بود و خواهد آمد كه هر صفتى كه بر خلاف طبايع صحيحه باشد عيب است تا آن كه اگر موى پشت زهار نداشته باشد رد مى‌تواند كرد و كسى نگويد كه كنيزانى كه از جهت خدمتند هر چند حايض نشوند بهتر است زيرا كه عيب فى نفسه عيب است هر چند نسبت به آن شخصى كه به او فروخته باشيم عيب نباشد.

[بر حايض واجب نيست كه بعد از حيض بشويد جامهائى را كه در حالت حيض پوشيده باشد]

(و ليس على الحائض اذا طهرت أن تغسل ثيابها الّتى لبستها فى طمثها او عرقت فيها الّا أن يكون أصابها شى‌ء من الدّم فتغسل ذلك منها)

و بر حايض واجب نيست كه بعد از حيض بشويد جامهائى را كه در حالت حيض پوشيده باشد يا در آن عرق كرده باشد مگر آن كه از خون نجس شده باشد كه همان موضع نجس را مى‌شويند و در اين باب احاديث صحيح و كالصحيح بسيار وارد شده است و بعضى از آنها گذشت.

(فان اصاب ثوبها دم الحيض فغسلته فلم يذهب أثره صبغته بمشق حتّى يختلط و يذهب)

پس اگر خون حيض به جامه حايض رسيده باشد و هر چند شويند اثر رنگ آن نرود جامه به گل سرخ رنگ كند تا رنگها مخلوط شود و آن اثر زايل شود يعنى اثر خون پيدا نباشد و محتمل است كه چون از گل سرخ بشويند آن اثر بالكليه زايل شود، و اين معنى از جهت رفع وسواس است و اگر نه آن اثر خون پاكست.