نهى به عبارت مذكوره و اين استنباط است مگر آن كه مرادش اعم از حرمت و كراهت باشد چون هر دو مشتركند در آن كه مباح نيستند و اين نيز خلاف متعارفست.

[هر گاه زنى سال او پنجاه شود بعد از آن حيض نمى‌بيند]

(و قال الصّادق صلوات اللَّه عليه المرأة اذا بلغت خمسين سنة لم تر حمرة الّا ان تكون امرأة من قريش و هو حدّ المرأة الّتى تيأس من الحيض)

حضرت ص فرمودند كه هر گاه زنى سال او پنجاه شود بعد از آن حيض نمى‌بيند مگر آن كه زنى باشد از قريش تا اينجا عبارت روايت صحيحه ابن ابى عمير است از بعضى از اصحاب ما از آن حضرت صلوات اللَّه عليه و ما بقى كلام مصنف است و اين حد نااميدى زنان است از حيض.

و در روايت حسن كالصحيح يا صحيح چنانكه اكثر گفته‌اند از عبد الرحمن بن حجاج وارد شده است كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه ابتداى نااميدى زنان از حيض وقتى است كه پنجاه سال تمام شود. و در مرسله بزنطى نيز وارد شده است كه حد يأس از حيض پنجاه سال است.

و كلينى رحمه اللَّه بعد از آن ذكر كرده است كه در روايت واقع شده است كه شصت سال است پس ظاهر مى‌شود كه شصت نسبت به قريشى باشد و پنجاه در غير قريشى و جمعى نبطى را ملحق به قريشى ساخته‌اند كه ايشان نيز در شصت سالگى يائسه مى‌شوند.

و روايتى نقل كرده‌اند كه در او وارد شده است و اكثر علما ذكر كرده‌اند كه آن روايت را نديده‌ام و دور نيست كه چون خون حيض و ولادت آن زنان را تا شصت سال ديده بوده‌اند حكم كرده بوده‌اند.

و قريشى زنى است كه از جانب پدر يا مادر نيز بر احتمالى نسبش به نضر بن كنانه رسد و اليوم آن چه معروفست از نسب ايشان علويند كه نسب ايشان‌