و تجلس مستقبلة القبلة و تذكر اللَّه بمقدار صلاتها كلّ يوم)

و واجبست بر حايض نزد حضور وقت هر نمازى كه وضو بسازد به نحوى كه از براى نماز وضو مى‌سازند و رو بقبله بنشيند و ذكر حق سبحانه و تعالى كند بمقدار نمازش در هر روز تا پاك شود و ظاهرا مراد صدوق از وجوب استحباب مؤكد است.

و بر اين مضمون احاديث صحيحه و كالصحيحه بسيار وارد شده است و همه بلفظ امر است يا بمعنى امر، و اين عبارت فقه رضويست صلوات اللَّه عليه با عبارت آينده تا حل لزوجها ان يأتيها، و اولى آنست كه به نيت قربت واقع سازد.

(فان رأت الدّم يوما او يومين فليس ذلك من الحيض ما لم تر الدّم ثلاثة ايّام متواليات و عليها ان تقضى الصّلاة الّتى تركتها فى اليوم او اليومين)

پس اگر زنى يك روز يا دو روز خون ببيند پس آن از حيض نيست تا سه روز پى در پى نبيند و بر او واجبست كه قضا كند نمازى را كه ترك كرده است در آن يك روز يا دو روز چون سابقا مقرر شد كه اقل حيض سه روز است پس اگر يك روز يا دو روز ببيند و منقطع شود البته كاشف مى‌آيد كه حيض نبوده است و نماز را كه ترك كرده است قضا مى‌كند و در اين خلافى نيست اما اگر سه روز را در عرض ده روز ببيند در اين خلاف است.

مشهور ميان علما آنست كه حيض نيست و در حديث مرسلى وارد شده است كه حيض است و اين فرض بسيار نادر است و اگر كسى احتياط كند در آن كه در آن سه روز جمع كند ميان عمل استحاضه و حيض بهتر است و اللَّه تعالى يعلم.

[اگر خون از ده روز درگذرد]

(فان رأت الدّم اكثر من عشرة ايّام فلتقعد عن الصّلاة عشرة ايّام و تغتسل يوم حادى عشر و تحتشى فان لم يثقب الدّم الكرسف صلّت صلاتها كلّ صلاة بوضوء و ان ثقب الدّم الكرسف و لم يسل صلّت‌