است كه غرض الهى آنست كه شكار سگ بمنزله تذكيه انسانست و الا مى‌بايد كه خون هم پاك باشد و هر چه در اندرون ذبيحه است حلال باشد، و هيچ كس از مسلمانان به اين‌ها قايل نيستند و دور نيست كه صدوق حديثى ديده باشد چون طريقه او نيست استدلال به آيه خصوصا اين نحو استدلالات.

اما حق اينست كه هر سگى نجس است و اگر ملاقات به رطوبت كنند واجبست ازاله، و اگر ملاقات به يبوست كنند سنت است آب ريختن بر آن. و بر اين مضمون احاديث صحيحه وارد شده است و هم چنين در خوك حديث صحيح وارد شده است به تفصيل مذكور از على بن جعفر از برادرش موسى بن جعفر صلوات اللَّه عليهما.

[نماز كردن در جامه كه شراب به آن ريخته باشد]

(و لا باس بالصّلاة فى ثوب اصابه خمر لأنّ اللَّه عزّ و جلّ حرّم شربها و لم يحرّم الصّلاة فى ثوب اصابته)

و باكى نيست نماز كردن در جامه كه شراب به آن ريخته باشد يا رسيده باشد زيرا كه حق سبحانه و تعالى خوردنش را حرام كرده است، و حرام نكرده است نماز را در جامه كه شراب به آن رسيده باشد.

بدان كه ظاهر كلام صدوق طهارت خمر است اگر چه شيخ بهاء الدين محمد رحمه اللَّه مى‌فرمود كه اين عبارت دلالت بر طهارت ندارد بلكه او شراب را نجس مى‌داند و عفو مى‌داند مثل خون كمتر از درهم، و على اى حال نماز كردن در آن را جايز مى‌داند و بحث در اين است. و سيد مرتضى و شيخ طوسى هر دو نقل اجماع كرده‌اند بر نجاست شراب و روايات در اين باب متعارض است، و از طرفين احاديث بسيار هست.

صدوق احاديث نجاست را حمل بر تقيه يا استحباب اجتناب كرده است.

و اكثر علما احاديث طهارت را حمل بر تقيه كرده‌اند چون در زمان خلفاى بنى اميه و بنى عباس اين احاديث را از ائمه هدى نقل كرده‌اند.