باب في من ترك الوضوء او بعضه او شك فيه‌

بابى است در بيان حكم كسى كه ترك كند وضو را يا بعضى از افعال وضو را يا شك كند در وضو يا در بعضى از افعال وضو بدان كه ظاهر آيه دلالت مى‌كند كه هر گاه به نماز برخيزند وضو بسازند يا با وضو باشند اقلا پس اگر وضو نداشته باشند نماز صحيح نبوده باشد و ليكن نص نيست محتمل است كه مراد اين باشد كه اگر ممكن باشد وضو بسازيد، يا غسل، يا تيمم بكنيد و الا همان نماز واجب باشد بر كسى كه آب و خاك نداشته باشد.

[نماز بدون وضو حرام است‌]

(قال ابو جعفر صلوات اللَّه عليه لا صلاة الّا بطهور

بسند صحيح از حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه عليه منقولست كه فرمودند كه نماز نيست بى‌طهور كه وضو و غسل و تيمم باشد و ظاهر اين عبارت نفى حقيقت نماز است و بعبارة اخرى نفى صحت صلاة است بى‌طهور، و گاه هست كه اين عبارت را از جهة نفى كمال اطلاق مى‌كنند اما اجماع علماست كه در اينجا نفى صحت مراد است و احاديث صحيحه مؤيد اين است.

(و روى انّ رجلا من الاحبار اقعد فى قبره فقيل له انّا جالدوك مائة جلدة من عذاب اللَّه عزّ و جلّ قال لا اطيقها فلم يزالوا به حتّى ردّوه إلى واحدة فقال لا اطيقها فقالوا لا بدّ منها قال فبما تجلدونيها قالوا نجلدك بأنّك صلّيت يوما بغير وضوء و مررت على ضعيف فلم تنصره فجلدوه جلدة من عذاب اللَّه فامتلا قبره نارا)

بسند صحيح‌