شيخ قميين بود و فقيه ايشان بود رساله بسوى پسرش فرستاد كه به آن عمل نمايد.

و فقيه محدثين كسى بود كه جمع بين الاحاديث مى‌توانست كردن و چون بالتماس سيد نعمة اين كتاب را در بلخ تصنيف كرد از جهت رعايت حق پدر كه اسم او نيز بماند رساله پدرش را در ابواب اين كتاب متفرق ساخته است.

و چون متقدمين علماى ما ارباب نصوص بودند عبارات روايات صحيحه را در كتب خود مى‌آوردند و باين اعتبار ايشان را فقيه مى‌گفتند، و بعضى از ايشان مثل محمد بن يعقوب كلينى تصرف در حديث متنا و سندا نمى‌كردند و هر روايتى را كه ترجيح مى‌دادند آن را در كتاب خود مى‌آوردند.

و شيخ طوسى عليه الرحمه بالتماس استادش شيخ مفيد عليه الرحمه تهذيب حديث را تصنيف نمود، و هر حديثى كه در مراتب فقه و احكام دخل داشت از اصول أربعمائة انتخاب نمود، و در هر مطلبى اكتفا به چند حديث از طرفين كرد و وجه جمع بين الاخبار را بيان نمود لهذا علماى بعد از شيخ بكتاب او راغب‌تر بودند و اعتماد بر آن بيشتر داشتند از اين جهت و كم متوجه كتابى ديگر مى‌شدند بنا بر اين مرتبه مرتبه كتب اصول مهجور شد و الحمد للّه رب العالمين الحال آن چه هست از كتب اصول كه متداول است و كسى كه تتبع حديث خوب بكند مى‌داند كه كسى به ضبط شيخ المحدثين محمد بن يعقوب كلينى نبوده است در ميان خاصه و عامه و بعد از او رئيس المحدثين محمد بن بابويه مصنف اين كتاب و بعد از ايشان شيخ الطائفه محمد بن الحسن الطوسي رضى اللَّه عنهم.

و وجه اعظم كه اكثر متابعت شيخ طوسى نمودند آن بود كه شيخ طوسى در فنون علوم يگانه آفاق بود و در تفسير قرآن تبيان از اوست، و كتب فقهى و استدلالى او بسيار است، و در علم كلام كه در آن زمان اعتبارش بيش از همه علوم بود صاحب كرسى بود كه خلفاى عباسى هر كه اعلم بود در آن عصر در