اين باشد كه آتش چنين نجاستى را كه وهمى باشد پاك مى‌كند.

و مؤيد اين معنى است آن كه شيخ در حديث صحيحى مثل اين حديث در صحت بلكه بهتر روايت نموده است كه از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه پرسيدند كه اگر خميرى را باب نجس كرده باشند او را چه كنند حضرت فرمودند كه بفروشند آن را به جمعى كه خوردن ميته را حلال مى‌دانند يعنى به كفار بفروشند.

و بمثل اين سند روايت كرده است كه حضرت فرمودند كه دفن كنند و جمع ميانه اين اخبار آنست كه چون اول نجاستش به محض وهم بود تجويز خوردن فرمودند يا آن كه اگر در واقع نجس بوده است به آتش پاك شده بود چون پخته بودند.

و در اين دو خبر نيست كه پخته بودند شايد پختن سبب نجاست تنور شود و علاج آن كندن تنور است بنا بر اين فرمودند كه بفروشند يا دفن كنند و محتملست كه اول جايز باشد و يكى از اين دو سنت باشد و دفن كردن در صورتيست كه نتوان خمير را بخورد حيوانات دادن يا به استعمالى كه در آن طهارت شرط نبوده باشد كردن و الا آن مقدم است كه اسراف نشود.

و كلينى در حديث صحيح حسن كالصحيح از آن حضرت صلوات اللَّه عليه روايت كرده است كه هر گاه حيوان ميته و ذبح كرده بهم مشتبه شود بفروشد هر دو را به كفار وزرش حلال است و ظاهرا عمل باين كردن بهتر باشد و خواهد آمد اخبار صحيحه در رفاه إن شاء اللَّه.

[اگر موشى در خم روغن يا عسل يا آرد بافتد]

(فان وقعت فارة فى خابية فيها سمن او زيت او عسل و كان جامدا اخذت الفارة مع ما حولها و استعمل الباقى و اكل)

پس اگر موشى در خم روغن گوسفند و گاو يا در روغن زيت يا غسل افتد و اينها سخت باشند و روان نباشند آن موش مرده را با اطراف آن برمى‌دارند و باقى را استعمال‌