[وضو ساختن از آبى كه از اعضاى وضو ريخته باشد]

(و لا باس بالوضوء بالماء المستعمل و كان النّبيّ 6 اذا توضّأ اخذ النّاس ما يسقط من وضوئه فتوضّأوا به)

و در تهذيب به جاى فتوضّأوا فيتوضّئون به است يعنى باكى نيست وضو ساختن از آبى كه از اعضاى وضو ريخته باشد، و مقرر بود كه چون حضرت سيد المرسلين 6 وضو مى‌ساختند مردمان آب وضو آن حضرت را تيمنا و تبركا برمى‌داشتند، و وضو مى‌ساختند.

و اين حديث را شيخ مسندا از زراره روايت كرده است، و چون كتاب زراره نزد صدوق بوده است، ظاهرش آنست كه صدوق از آنجا نقل كرده باشد، يا از كتاب بزنطى، و در سند شيخ ضعفى هست به احمد بن هلال، و ظاهر آنست كه احمد از اين كتب روايت مى‌كند، و لهذا ارباب حديث اعتماد نموده‌اند بر مرويات او از كتاب مشيخه حسن ابن محبوب، و كتاب نوادر ابن ابى عمير.

و غرض از نقل اين خبر رد است بر سنيان كه اكثر ايشان آب غساله وضو را نجس مى‌دانند، با آن كه خود نقل كرده‌اند اين را كه آب وضوى آن حضرت را بواسطه تيمن مى‌بردند، و اگر نجس مى‌بود حضرت البته ايشان را منع مى‌فرمودند، و اگر آب وضوى آن حضرت پاك بود، و آب وضوى مردم نجس هر آينه مى‌بايست يك بار بفرمايند كه نجس است، و از آن اجتناب بكنيد، حتى آن كه بسيار حديثى بر آن حضرت بستند، و در يكى از كتب حديث ايشان نيست كه حضرت حكم به نجاست كرده باشد، يا اجتناب از آن كرده باشد.

[آبى كه كه شخصى به آن آب وضو ساخته باشد]

(و الماء الّذى يتوضّأ به الرّجل فى شى‌ء نظيف فلا باس ان ياخذه غيره فيتوضّأ به، فامّا الماء الّذى يغسل به الثّوب، او يغتسل به من الجنابة، او تزال به نجاسة فلا يتوضّأ به)

و آبى كه كه شخصى به آن آب وضو ساخته باشد در ظرف پاكيزه، پس باكى نيست كه شخصى ديگر از آن‌