است از عمّار كه او سؤال نمود از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه كه اگر قى به جامه رسد و نشويند چونست. حضرت فرمودند كه باكى نيست. و ظاهر مى‌شود كه اگر قى ديگران باشد هم قصورى ندارد.

و ليكن شيخ به سندى ديگر موثق از عمار روايت كرده است كه از حضرت صلوات اللَّه عليه سؤال نمود كه هر گاه شخصى در جامه خودش قى كند آيا جايز است كه نشويد آن را و نماز كند در آن؟ حضرت فرمودند كه باكى نيست. و ممكن است كه عمار دو مرتبه سؤال كرده باشد يك بار مطلق و يك بار مقيد.

و ليكن مشهور حمل مطلق است بر مقيد، و استدلال نمى‌توان كردن بر جواز نماز در قى ديگران. با آن كه خواهد آمد حديث زراره كه ظاهرش اينست كه در فضله حيوان غير ماكول اللحم نماز نمى‌توان كرد، و در آنجا مفصل بيان خواهد شد إن شاء اللَّه تعالى.

و على اى حال دلالت مى‌كند بر طهارت قى چنانكه اكثر علماى ما بر آنند، و بعضى قايل شده‌اند به نجاست قى، و دليلى ظاهر نيست با آن كه اصل در اشياء طهارت است. و اين خبر مؤيد است با عمل اكثر بر آن، اما فرموده حضرت كه باكى نيست اشعارى به كراهت دارد قطع نظر از آن كه نظافت جامه مطلوبست شرعا، چنانكه خواهد آمد إن شاء اللَّه.

[سؤر حلال گوشت پاك است‌]

(و قال رسول اللَّه 6 كلّ شى‌ء يجترّ فسؤره حلال و لعابه حلال)

يعنى هر حيوانى كه نشخوار كند و برگرداند آن چه را خورده است، «و آن حيوانات مأكول اللحمند» پس باز مانده او حلال است، و آب دهانش اگر داخل آب شده باشد حلال است. و اين خبر را شيخ بسند موثق از عبد اللَّه بن الحسن المثنى و او از پدرش حسن مثنى از حضرت امام حسن از رسول خدا 6 روايت كرده است.

و شكى نيست در منطوق حديث، اما مفهوم حديث دلالت مى‌كند كه‌