وَ يُنَزِّلُ عَلَيْكُمْ مِنَ السَّماءِ ماءً لِيُطَهِّرَكُمْ بِهِ‌[1]

و تتمه‌اش اينست كه‌ وَ يُذْهِبَ عَنْكُمْ رِجْزَ الشَّيْطانِ‌ و باز حق جل و على مى‌فرمايد كه خداوند شما هميشه بتدريج از جانب آسمان آبى مى‌فرستد تا شما را به آن پاك كند از حدث، و نجاست شيطان كه منى است از شما زايل گرداند، يا جنابت كه به سبب احتلامى كه به واسطه تخييلات شيطان شما را حاصل شده به سبب آب از شما زايل سازد.

و در تفاسير و احاديث از ائمه معصومين وارد شده است كه اين آيه وقتى آمد كه در بدر بودند و اصحاب آن حضرت 6 به واسطه كثرت عدد دشمنان، و قلت ايشان غمگين بخواب رفتند، و اكثر به تخييل شيطان محتلم شدند و قريش بر سر آب فرود آمده بودند، و مسلمانان آب نداشتند كه غسل كنند، حق سبحانه و تعالى به دعاى حضرت بارانى فرستاد و كوهها پر از آب شد، و همگى محتلمان غسل كردند و ازاله نجاست منى كردند. و آيه اگر چه در بدر نازل شد اما حكمش عام است به اجماع مسلمين با آن كه در اين آيه بلفظ تطهير نازل شده است و بنفسها دلالت بر تطهير آب باران مى‌كند و آن آيه مؤيد اين آيه است و بر عكس.

[آب پاك و پاك كننده است‌]

(فاصل الماء كلّه من السّماء و هو طهور كلّه)

پس از اين سه آيه ظاهر شد كه اصل آبها از آسمانست حتى آبهاى زمين، و مطلق آب طهور و مطهر است، و تطهير نيست الا از حدث كه نجاست حكمى است، و در رفع آن احتياج به نيّت قربت هست، و خبث نجاست عينى است كه در رفع او احتياج به نيت قربت نيست اگر چه از جهت حصول ثواب محتاج است به نيت، و اگر تطهير اعم باشد از ازاله نجاست عينى و حكمى و از ازاله كثافت همان ازاله نجاست به همه احتمالى داخل خواهد بود.

[1] آية 11- الانفال.