سپر بر دوش آن مير مروّت‌

چو بر دوش نبى مهر نبوّت‌

به معراج شهادت شد شتابان‌

براقش شد عقاب كوه كوهان‌

شه عشّاق خلّاق محاسن‌

به كف بگرفت آن نيكو محاسن‌

به آه و ناله گفت اى داور من!

سوى ميدان كين شد اكبر من‌

به خلق و خلق از رفتار و كردار

بد اين نورسته همچون شاه مختار

ببر زين قوم فيض و رحمتت را

فرو بفرست غيظ و نقمتت را

چو تابان گشت نور رويش از دور

مخالف را روان گرديد پرشور

گمان كردند قوم كينه پرور

كه باشد اين مجاهد خود پيمبر

براى نصرت فرزند بيكس‌

شده ميدانى از گردون اطلس‌

بفرمود اى پرستاران را ابليس‌

كه باشد كارتان، افسون و تلبيس‌

منم زين اهل بيت برگزيده‌

شه عشق آفرين را نور ديده‌

بگفت و بر كشيد آن تيغ را زود

برآورد از نهاد دشمنان دود

گروهى را به تيغ آن شير يزدان‌

همى جا داد در آتش ز ميدان‌

ز رزم قوم دون گرديد خسته‌

روان شد سوى شاه دل شكسته‌

بگفت اى داور بالا و پستى‌

كه چون حق باشى اندر ملك هستى‌

شد از سوز عطش و از ثقل آهن‌

توانائى ز جان و طاقت از تن‌

در آن خرگه چه بودى آب ناياب‌

ز خجلت شد شه آب آفرين، آب‌