37-

كسى كه شلوار امام حسين 7 را ربود زمينگير، و آن كه عمّامه‌اش را برد مجذوم و آن كه زره‌اش را برد ديوانه گرديد، غبارى سخت و تيره با باد سرخ در فضا برخاست كه چيزى ديده نمى‌شد تا آن جا كه مردم گمان بردند عذاب بر آنان نازل شد.

مقتل الحسين 2/ 37، إحقاق الحقّ 11/ 526.

38-

آنگاه كه سر مبارك حسين 7 نزد يزيد برده و پيش رويش نهاده شد، كف دستى از ديوار بدرآمد و روى آن چنين نگاشت:

غرر الخصائص الواضحة: 276، إحقاق الحقّ 11/ 546.

39-

چون سر منحوس ابن زياد و يارانش نزد مختار انداخته شد، مارى در بين سرها نمودار شد و از همه سرها گذشت تا آن كه در دهان ابن زياد داخل و از سوراخ بينى وى بيرون شد، و از سوراخ بينى او داخل سر و از دهانش بدر آمد و اين كار را تكرار مى‌كرد، و مردم مى‌گفتند: عبيد اللَّه ابن زياد و يارانش در دنيا و آخرت خائب و خاسر و زيانكار شدند تا آن كه ضجّه ايشان از گريه بر حسين و فرزندان و يارانش برخاست.

صحيح الترمذى 13/ 97، مقتل الحسين 2/ 84، اسد الغابة 2/ 22، المعجم الكبير: 145، ذخائر العقبى: 128، سير اعلام النبلاء 3/ 359، مختصر تذكرة القرطبى: 192، جامع الاصول 10/ 25، الصواعق المحرقة: 196، نظم درر السّمطين: 220، عمدة القارى 16/ 241، ينابيع المودّة: 321، إسعاف الراغبين:

185، نور الأبصار: 126، إحقاق الحقّ 11/ 542- 545.

40-

حرمله به زشت‌ترين و سياهترين چهره درآمد، و شبى بر وى نگذشت مگر آن كه وى را در ميان آتش شعله‌ور فرو مى‌افكندند.

التذكرة: 291، ينابيع المودّة: 330، اسعاف الرّاغبين: 192، نور الأبصار: 123، إحقاق الحقّ 11/ 531- 532.