بهتر از شما، و نه اهل بيتى برتر و نيكوكارتر از اهل بيتم نمى‌بينم، خداوندا از من به شما پاداش نيكو دهد، اين شب است كه سياهى و تاريكى آن شما را فرا گرفته، پس آن را چون شتر رهوارى گرفته، و هر يك از شما دست يكى از اهل بيتم را گرفته و در اين تاريكى شب پراكنده شده از صحنه بيرون شتابيد، و مرا با دشمن واگذاريد چه آنان جز مرا نخواهند».

برادران و فرزندان او و فرزندان عبد اللَّه‌[1] بن جعفر همگان هماهنگ گفتند: چرا چنين كنيم، براى اين كه بعد از تو زنده بمانيم، خدا هرگز چنين روزى را پيش نياورد، و آغازگر اين سخن عباس بن على 8 بود و ديگران در پى وى سخن گفتند.

راوى گويد: حسين 7 نظرى به فرزندان عقيل‌[2] افكند و فرمود: «شهادت مسلم براى شما كافى است، همگان برويد و من به شما اجازت دادم».

در روايت ديگر آمده: اين زمان بود كه برادران و تمام اهل بيت حسين 7 به سخن در آمده گفتند: اى فرزند رسول اللَّه 6 در باره ما مردم چه خواهند گفت، و ما به مردم چه بگوييم، (بگوييم) كه ما شيخ و كبير و سيّد و امام و فرزند دخت پيامبر را رها كرديم، در ركابش تيرى از كمان ما نجسته، نيزه در كف ما بكار گرفته نشده، شمشير ما بر دشمن فرود نيامده، نه به خدا اى فرزند رسول اللَّه، هرگز از تو جدا نشده، بلكه‌

[1]- عبد اللَّه بن جعفر بن أبى طالب، صحابى، در حبشه متولّد شد و او اوّل فرزند از مسلمانان مهاجر به حبشه بود، او مردى كريم بود كه بحر الجودش مى‌خواندند، شعراء در مدحش مديحه سرايى كردند، در صفين از امراء لشكر بود در سال 80 در مدينه وفات يافت، جز اين نيز گفته شده است.

الاصابة ش 4582، فوات الوفيات 1/ 209، تهذيب ابن عساكر 7/ 325، الاعلام 4/ 76، زينب الكبرى.

[2]- عقيل بن أبى طالب بن عبد المطّلب هاشمى قريشى، ابو يزيد، داناترين قريشى به ايام و مآثر و مثالب و انساب قريش و عرب است، صحابى فصيح اللسان و سريع الجوابى بود، او برادر على و جعفر و دو سال بزرگتر از آنهاست. در سال هشتم به مدينه هجرت كرد، در اواخر عمر نابينا گرديد، در ايام خلافت يزيد و شايد معاويه وفات نمود.

الاصابة: 5630، البيان و التبيين 1/ 174، الطبقات 4/ 28، التاج 8/ 30 و الاعلام 4/ 242.