وَ نُورُهُمْ‌[1]- يعنى نخستين مؤمنان و اهل ولايت حضرت (ع)، وَ الَّذِينَ كَفَرُوا [وَ كَذَّبُوا] بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحِيمِ‌[2]-، يعنى ولايتى كه حقّ على (ع) است و اين كه رعايت حقّ على (ع) بر جهانيان واجب است‌[3][4].

اين چكيده احاديثى بود كه از طريق جمهور به دست ما رسيده است و در اين جا احاديثى را كه اماميه نقل كرده‌اند نياورديم‌[5].

[1] اشاره است به آيه مباركه 19 در سوره حديد: وَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ أُولئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ وَ الشُّهَداءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَ نُورُهُمْ‌.

[2] مائده/ 86؛ كسانى كه ايمان آورده‌اند و عمل شايسته كرده‌اند اجر و درخشش خود را دارند.

[3] همان/ 323- 322، ح 369.

[4] شيخ مظفّر در دلائل الصّدق 2/ 312 مى‌گويد:

« دلالت اين آيه بر امامت حضرت( ع) از چند روست: يكى اين كه ايشان، سرور مسلمانان است و مؤمنان به همراه ايشان و زير پرچم حضرتش( ع) به بهشت درمى‌آيند و ديگر آن كه همگى به حضرتش( ع) عرضه مى‌شوند و اين اقتضاى امامت حضرت را دارد، چرا كه بر برترى حضرت( ع) دلالت مى‌كند و البتّه فرد برتر، همان امام است، به ويژه اين كه در پايان حديث تصريح شده است كه مراعات حقّ حضرت( ع) بر جهانيان واجب است و به اين نكته تصريح شده است كه اهل ولايت حضرت( ع) همان كسانى هستند كه به خدا و رسولش ايمان آورده‌اند و نپذيرندگان ولايت او در شمار كافران هستند، و اين نه تنها بر امامت حضرت( ع) دلالت دارد بلكه گواه آن است كه امامت، از اصول دين است، چه، هر كه غير اصول را انكار كند كافر نمى‌شود.».

[5] شيخ مظفّر در دلائل الصّدق 2/ 317 مى‌گويد:

« در ينابيع المودّة طبرانى به نقل از ابن عبّاس مى‌گويد كه گفته است: در ستايش على بيش از سيصد آيه نازل شده است و شما مى‌دانيد كه فراوانى ستايش كسى در قرآن مجيد- و لو به هر مناسبت- دليل برترى او بر ديگران و عظمت او نزد خداوند سبحان است و فرد برتر، همان امام خواهد بود، به ويژه آن كه آيات با بيان‌هاى گونه گونى آمده است كه برخى از آن‌ها حاكى از تفضيل حضرت( ع) و برخى گواه عصمت حضرت( ع) و شمارى دليل وجوب پيروى از ايشان و تعدادى بيان‌كننده اين است كه شخص، پيرامون ولايت حضرتش، پرسش خواهد شد.».