ابن عبّاس در باره آيه: وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظِيماً[1]- مى‌گويد: جماعتى از پيامبر 6 پرسيدند: يا رسول اللَّه! اين آيه در باره چه كسى نازل شده است؟

فرمود: چون روز رستخيز فرا رسد درفشى از نور سفيد فراهم آيد، و ناگاه منادى ندا در دهد: سرور مؤمنان و كسانى كه پس از بعثت پيامبر 6 به همراه او ايمان آوردند برخيزند. پس على بن ابى طالب (ع) برمى‌خيزد و آن پرچم نورانى سپيد به دست او داده مى‌شود كه همه مهاجران و انصار نخستين در زير آن گرد آيند و ديگران به جمع آن‌ها راه نيابند تا آن جا كه حضرت (ع) بر منبرى نشيند كه از نور ربّ العزّة است و همگان، فرد فرد به ايشان عرضه مى‌شوند و حضرت (ع) پاداش و نور خود را بديشان مى‌دهد. هر گاه كار به آخرى رسد به آن‌ها گفته مى‌شود: جايگاه خود را در بهشت دانستيد، پروردگارتان مى‌فرمايد: [انّ لكم‌] عندى‌ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظِيماً يعنى بهشت. پس على بن ابى طالب (ع) در حالى كه مهاجران و انصار به همراه او زير پرچم قرار دارند برمى‌خيزد تا آن كه ايشان را وارد بهشت مى‌كند و سپس به منبر خويش باز مى‌گردد و مؤمنان، يك يك به ايشان عرضه مى‌گردند و هر يك بهره خود از بهشت را مى‌ستانند و گروهى نيز به آتش درمى‌افتند و اين همان سخن پروردگار است كه: الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ عَظِيمٌ‌

[1] فتح/ 29، خداوند به آنانى كه ايمان آورده‌اند و كار شايسته كرده‌اند مغفرت و پاداش بزرگى وعده داده است.