خواهى بود در حالى كه برادر و دوست من هستى.

پيامبر سپس آيه‌ إِخْواناً عَلى‌ سُرُرٍ مُتَقابِلِينَ‌ را تلاوت كرد كه يك ديگر را در راه خدا دوست دارند و به يك ديگر مى‌نگرند[1].

[1] شيخ مظفّر در دلائل الصّدق 2/ 222- 220 مى‌گويد:

« اين بنا به چند وجه گواه امامت امير المؤمنين( ع) است و بخشى از آيه دلالت بر آن دارد.

اوّل: برادرى پيامبر با على كه گواه برترى اوست بر ديگر صحابه بر اساس نسبت با پيامبر و اين كه شخص افضل، همان امام است.

دوم: اين سخن پيامبر كه فرمود:« تو نسبت به من همچون هارونى نسبت به موسى جز آن كه پس از من پيامبرى نيست»، و اين روشنترين دليل است بر امامت على همان گونه كه به خواست خدا خواهى دانست.

سوم: او ميراث انبيا براى جانشينان و اوصياى خود را كه همان كتاب و سنت است به ارث برد.

چهارم: اين كه پيامبر خبر داد اين دو در يك كوشك خواهند بود و اين خود، دليل برترى و امتياز اوست بر ديگر آحاد امّت.

پنجم: اين كه پيامبر6 خبر داده است على( ع) بهشتى است و نزول آيه در باره او و خود را روشن ساخته است و بدون ترديد صحيح نيست كسى خود خبر از بهشتى بودن فردى مشخص دهد مگر با علم به عصمتش، و يا اين كه از ملكه‌اى برخوردار باشد كه براى بزرگداشت خداوند سبحان او را از ارتكاب گناه باز دارد حتّى اگر خداوند او را از آتش دوزخ امان دهد يا به ندرت از روى خطا گناهى مرتكب شود و يا عمدا گناهى كند و در پى آن به توبه توسّل جويد، و در غير اين صورت، خبر دادن به اين كه او بهشتى است نقض غرض است كه همان دورى از محرّمات مى‌باشد و تشويقى خواهد بود از او براى انجام كار حرام، زيرا هر گاه امان از كيفر را به دست آورد مانعى او را از گناه باز نمى‌دارد و بدين ترتيب دروغ حديثى دانسته مى‌شود كه بنا به روايت قوم ده نفر را به بهشت بشارت داده است».

او در پايان بحث مى‌گويد:

« به هر حال اگر بشارت آيه و روايت امير المؤمنين( ع) دليل عصمت يا ثبوت اين ملكه در او باشد.

حضرت( ع)، افضل و امام خواهد بود، چه، نخستين سه خليفه كه بزرگ‌ترين‌شان به شمار مى‌آيد چنين نبوده چه رسد به دو خليفه ديگر و خليفه اوّل اين را در خطبه خود در باره خويش گفته است:( مادام كه من از خدا و رسول فرمان بردم فرمانم بريد و اگر از دستور خدا و رسول سركشى كردم ديگر طاعتى بر شما از من نيست. بدانيد كه من نيز شيطانى دارم كه سراغم مى‌آيد، هر گاه به سراغم آمد از من دورى كنيد و من ديگر بر موى و پوست شما تأثيرى نخواهم داشت)، و نمى‌دانم چگونه پيامبر كسى را به بهشت وعده دهد كه چنين باشد و او را از آتش در امان دارد تا همين سببى باشد براى ناچيز شمردن گناه و ستم بر امت».

نيز بنگريد به: همان مأخذ/ 303- 301، خصائص/ 255- 254.