جاحظ- كه دشمن امير المؤمنين (ع) است- مى‌گويد: راست گفت على (ع)، چگونه كسى با قومى سنجيده شود كه از ايشان است پيامبر اكرم و اطيبان؛ على و فاطمه، و سبطان؛ حسن و حسين، و شهيدان؛ حمزه اسد اللَّه و جعفر ذو الجناحين؛ و سيد وادى؛ عبد المطلب، و ساقى حاجيان؛ عبّاس، و حكيم بطحاء و نجده، ابو طالب، و خير در ميان آنان است و انصار، انصار ايشان است و مهاجر، كسى است كه به سوى آن‌ها و با آن‌ها هجرت كند، و صدّيق، كسى است كه آن‌ها را تصديق كند، و فاروق، كسى است كه در باره آن‌ها ميان حق و باطل تفاوت نهد، و حواريون حقيقى حواريون آن‌هاست و ذو شهادتين از آن روست كه به آن‌ها شهادت داده است. خيرى نيست مگر در ميان آن‌ها و براى آن‌ها و از آن‌ها و با آن‌ها؟ پيامبر اكرم 6 اهل بيت خود را با اين سخن مشخّص مى‌سازد: من در ميان شما دو جانشين مى‌نهم كه يكى بزرگ‌تر از ديگرى است؛ كتاب خدا، ريسمانى كشيده شده از آسمان به زمين و عترت من كه همان اهل بيت منند. خداوند لطيف خبير مرا آگاهانده است كه اين دو هرگز از يك ديگر جدا نشوند تا كنار حوض كوثر بر من وارد آيند[1].

اگر آن‌ها چون ديگران بودند. عمر به هنگام تقاضاى دامادى على (ع) نمى‌گفت: از پيامبر 6 شنيدم كه مى‌فرمود: «در روز رستاخيز هر سبب و نسبى گسسته است جز سبب و نسب من»[2].

اگر در باره آيات شريفه مربوط به على (ع) و مقامات والاى او [و فضايل درخشنده‌اش‌] كتابى مستقل بنگاريم بايد طومارهاى بسيارى را به نگارش، سياه كنيم.

ريشه‌اش درست، خاستگاهش والا، شأنش بزرگ، كارش سترگ، دانشش فراوان، بيانش شگفت، زبانش سخنور، سينه‌اش گشاده، خويش چونان ريشه‌اش و سخنش گواه قدمتش. اين سخن دشمن اوست. 6.

مادرش: فاطمه بنت اسد بن هاشم بن عبد مناف است. پيامبر اكرم 6 در دامان او پرورش يافت و مادر پيامبر به شمار مى‌آمد. فاطمه در آوردن ايمان، سبقت داشت و با

[1] صحيح ترمذى 2/ 308.

[2] مستدرك حاكم 3/ 158+ حلية الاولياء 7/ 314+ مناقب ابن مغازلى/ 108.