بِآياتِ اللَّهِ وَ كانُوا بِها يَسْتَهْزِؤُنَ‌.»[1] اظننت يا يزيد حيث اخذت علينا اقطار الارض و آفاق السّماء، فاصبحنا نساق كما تساق الاسارى انّ بنا على اللَّه هوانا و بك عليه كرامة و انّ ذلك لعظيم خطرك عنده، فشمخت بانفك و نظرت في عطفك جذلان مسرورا، حيث رأيت الدّنيا لك مستوسقة و الامور متّسقة، و حين صفالك ملكنا و سلطاننا، حمد و سپاس مخصوص خداوند است كه پروردگار جهانيان است و درود بر جدّم سرور رسولان، خداوند متعال راست فرمود كه: «سپس سرانجام كسانى كه اعمال بد مرتكب شدند، به جايى رسيد كه آيات خدا را تكذيب كردند و آن را به سخريّه گرفتند.» اى يزيد! تو مى‌پندارى كه چون اطراف زمين و آفاق آسمان را بر ما بستى، و راه چاره را بر ما مسدود نمودى، تا ما را همانند برده به هر سو كشاندند، ما نزد خدا خوار هستيم و تو نزد او گرامى هستى؟

و اين چيره شدن تو بر ما بيانگر شكوه آبروى تو در پيشگاه خدا است از اين رو بينى بالا كشيدى و تكبّر نمودى و به خود باليدى، خرّم و شادان شدى كه دنيا در چنبر كمند تو بسته و كارهاى تو آراسته شده است و ملك و مقام رهبرى ما براى تو صاف و هموار گشته‌اند.

فمهلا انسيت قول اللَّه عزّ و جلّ: «وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّما نُمْلِي لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِينٌ‌»، پس اندكى آرام و آهسته باش، آيا سخن خدا را فراموش كرده‌اى كه فرمود: «آنها كه كافر شدند (و راه طغيان را پيمودند) تصوّر نكنند كه اگر به آنها مهلت مى‌دهيم به سود آنها است، ما به آنها مهلت مى‌دهيم كه بر گناهانشان بيفزايند و عذاب‌

[1]. سوره روم، آيه 10.