امام على 7 با فعاليت زياد و رشادت مالك اشتر بار ديگر آب فرات را تصرف كرد.

دو شعر امام 7 اشاره به اين داستان است كه گوش به حرف آن حضرت ندادند و رفتند.

داستان جنگ صفّين‌
1613- ما پرچم سياهى در دست داريم كه سايه‌اش مى‌جنبد و آنگاه كه به حصين (پسر منذر، پرچمدار لشكر) مى‌گوئيم: پرچم را پيش ببر، پيش مى‌برد.

1614- پرچم را در پيش صف‌هاى لشكر آن قدر جلو مى‌برد كه به استخرهاى مرگ كه خون و مرگ از آن مى‌چكد وارد مى‌گردد.

1615- در روز جنگ كه حصين را ببينى فقط براى عزت و عظمت مى‌جنگد.

1616- آنگاه كه همه مردم به جنگ دعوت مى‌شوند و صداى مردم و قهرمانان در گلو خفه مى‌شود و به حرف نامربوط گفتن مشغول مى‌گردند، حصين قهرمان صبر است.

1617- طائفه «عك»، «لخم» و «حمير»[1] در برابر طائفه «مذحج» آن قدر ايستادگى كردند تا پشيمانى را براى خود به ارث گذاشتند.

1618- طائفه جذام فرياد برآورد كه اي طائفه مذحج واى بر شما! خدا به هركدام كه ستمگريم كيفرى سخت بدهد.

1619- چرا نسبت به زن و فرزند ما و افرادى كه خداى رحمان براى آنان‌

[1]- اين سه طايفه از مردم يمن و طرفدار معاويه بودند و طائفه مذحج طرفدار امام( ع).