دنيا مسافرخانه است‌
1140- روزگار و عمر گذشت و گناه جمع شده است و تو براثر اينكه دنبال هواهاى خود هستى از حقّ غافل مانده‌اى.

1141- آنچه را خوشحالى مى‌دانى گول است و حسرت در پى دارد و خوشگذرانى در دنيا براى تو محال و پوچ است.

1142- از دنيا هرچه مى‌خواهى سرمايه سفر به آخرت بردار كه بزودى كوچ خواهى كرد و در اين كار شتاب كن كه مرگ بدون ترديد فرود خواهد آمد.

1143- آگاه باشيد كه دنيا همانند مسافرخانه‌اى است كه شب در آن مى‌خوابند و صبح از آنجا كوچ مى‌كنند.

توضيح: آن موقع كه امام 7 اين شعر را مى‌سرود، مسافرتها بصورت كاروانى و با حيوان بوده است. روزها حركت مى‌كرده‌اند و در حدود هشت فرسخ مى‌پيموده‌اند و شب‌ها را مى‌خوابيده‌اند تا بمقصد برسند.

مراكزى كه بين راه بوده در فاصله شهرستانها هنوز به چشم مى‌خورد و بنام كاروانسرا معروف است. غالب اين مراكز كه مانده بصورت قرارگاه نظامى و يا ژاندارمرى حفظ مى‌شود.

اين كاروانسراها دوطبقه است و طبقه زير مخصوص حيوانات و طبقه بالا براى‌