و از سيف بن عميره روايت شده است كه ابو جعفر منصور گفت: ناگزير بايد منادى اى از آسمان به نام مردى از فرزندان ابو طالب ندا كند، من اين حديث را از ابو جعفر محمّد باقر- 7- شنيدم‌[1].

(1) و امام باقر- 7- فرمود: دو نشانه پيش از ظهور قائم- عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف- به وقوع مى‌پيوندد كه اين دو شاهدى هستند كه از زمان هبوط آدم به زمين تا آن زمان سابقه نداشته است: يكى اينكه خورشيد در نيمه ماه رمضان مى‌گيرد و ديگر اينكه ماه در آخر آن منخسف مى‌شود و در آن هنگام حساب اخترشناسان بهم مى‌خورد[2].

و فرمود: پرچمهاى سياه كه از خراسان آمده در كوفه فرود مى‌آيند، وقتى «مهدى» ظهور مى‌كند آنان را طلبيده و بيعت مى‌كنند[3].

و فرمود: گويا قائم- عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف- را در روز عاشورا مى‌بينم كه در ميان ركن و مقام ايستاده و دست جبرئيل روى دست اوست و مردم را به بيعت با خداوند دعوت مى‌كند، آنگاه زمين را پر از عدل و داد مى‌نمايد[4].

و فرمود: هنگامى كه قائم وارد كوفه مى‌شود، هيچ مؤمنى نيست مگر اينكه در آنجاست يا به آنجا مى‌رود[5].

و امام باقر- 7- به عمار دهنى فرمود: مدت بقا و توقف سفيانى را در ميان خود (وى از اهل كوفه بوده است) چقدر مى‌دانى! عرض كردم: نه ماه، به اندازه دوره باردارى زن.

فرمود: اى مردم كوفه! چه خوب دانا مى‌باشيد![6] و همچنين روايت شده كه به‌

[1] كتاب غيبت شيخ طوسى: ص 265. بحار: 52/ 288، حديث 25.

[2] كافى: 8/ 212، حديث 258. بحار: 52/ 213، حديث 67.

[3] اثبات الهداه: 7/ 412، حديث 65. بحار: 52/ 217، حديث 77.

[4] كتاب غيبت شيخ طوسى: ص 274. بحار: 52/ 290، حديث 30.

[5] بحار: 52/ 330، حديث 51.

[6] اثبات الهداه: 7/ 414، حديث 70. بحار: 52/ 216، حديث 74.