صعصعة بن صوحان برخاسته و عرض كرد: اى امير المؤمنين! چه زمانى دجّال خروج مى‌كند؟ (1) حضرت فرمود: سؤال‌شونده (در اين مورد) از سئوال‌كننده داناتر نيست (يعنى اين از اسرارى است كه فقط خدا مى‌داند) ولى براى خروج او نشانه‌ها و علاماتى است كه پشت سر هم يكى بعد از ديگرى به وقوع مى‌پيوندد و نشانه‌هاى آن از اين قرار است: هنگامى كه مردم نماز را بميرانند و امانت را ضايع كنند و دروغ گفتن را حلال بشمارند و ربا بخورند و ساختمانها را بلند و محكم بسازند و دينشان را به دنيا بفروشند و موقعى كه سفيهان به كار گرفته شوند و با زنان مشورت شده و پيوند خويشان را پاره كنند و از هواهاى نفسانى تبعيت شود و ريختن خونها سبك و بى‌ارزش شمرده شود و زمانى كه بردبارى و حلم در ميان آنان نشانه ناتوانى به حساب آيد و ظلم و ستم، فخر باشد. امراى فاجر و وزراى ظالم و سركردگان داناى خائن و قاريان قرآن فاسق باشند و شهادت به دروغ آشكار گردد و اعمال زشت و گفتار بهتان‌آميز و گناه و طغيان و تجاوز علنى شود، قرآنها آراسته و زينت شود و مسجدها نقاشى و رنگ‌آميزى و مناره‌ها بلند گردد و اشرار مورد احترام و عنايت باشند و صفها در هم بسته شود و خواهشها مختلف باشد و پيمانها و عهدها شكسته شود و وعده‌اى كه داده شده نزديك شود. زنها بخاطر حرص و ميل شايانى كه به امور دنيا دارند، در امر تجارت با شوهران خود شركت جويند، صداهاى فاسقان بلند گردد و كلامشان مورد توجه قرار گيرد (موسيقى‌ها و آهنگهاى مبتذل) و رذلترين و بدترين هر قوم، بزرگ آنان شوند و از شخص فاجر، بخاطر ايمنى از شرش تقيّه شود و دروغگو تصديق شود و خائن امين گردد و زنان نوازنده و خواننده آلات طرب و موسيقى به دست گرفته نوازندگى كنند و مردم پيشينيان خود را لعنت نمايند. زنها بر زينها سوار شوند و مردان شبيه زنان و زنان شباهت به مردان پيدا كنند. و شاهد (در محكمه) بدون اينكه از او درخواست شود، شهادت دهد و ديگرى بخاطر حفظ احترام (يا بخاطر دوست خود) بر خلاف حق گواهى دهد و فقاهت را براى غير دين بياموزند و كار دنيا را بر آخرت ترجيح دهند.