ايمان آورنده به او خواهد بود و ما او را مى‌شناسيم و صفت او را به وصايت يافته‌ايم، چنانچه در صفت «محمّد» نبوّت را يافتيم. او سرور عرب و ربّانى آنان است و حقّ شمشير را عطا مى‌كند و نام او در ملأ اعلى «على» است و او بعد از «محمّد» در روز قيامت از نظر نام بالاترين خلايق است و فرشتگان او را «پهلوان پيروز و رستگار» مى‌نامند. به خدا سوگند! او به هر سو متوجه شود رستگار و پيروز مى‌گردد و او در ميان يارانش در آسمانها از خورشيد درخشان، معروفتر است.

(1)

حجّت خداوند بر روى زمين‌

(نشانه‌هاى روحبخشى كه بر وجود صاحب الزمان، حجّت خداوند رحمان دلالت مى‌كند كه درود خدا تا فلك در گردش و ملك در نيايش است، بر او باد!) (2) 21- ابو جعفر بن بابويه روايت كرده است از محمّد بن مسلم بن فضل كه گفت: در كوفه نزد ابو سعيد غانم بن سعيد هندى رفتم و در كنار او نشستم، پس از مدتى با توجه به خبرهايى كه از او به من رسيده بود، از حالش جويا شدم، پاسخ داد در شهر «كشمير داخلى هند» بودم و در آن هنگام ما چهل نفر بوديم كه بر گرد تخت سلطان و پادشاه مى‌نشستيم و تورات و انجيل و زبور را قرائت مى‌كرديم و پادشاه از ما در مسائل علمى يارى مى‌طلبيد. روزى صحبت از «محمّد» به ميان آمد و ما گفتيم كه چنين نامى را در كتابهايمان ديده‌ايم. همه متفق القول شديم به اينكه در جستجو و يافتن او بكوشيم، من به جستجوى او با مقدارى از مال از شهر خارج شدم در بين راه جماعتى ترك راه را بر من بسته و اموال را از من ستاندند. من نيز بسرعت خود را به كابل رسانيده و از آنجا به بلخ عزيمت نمودم و به حضور امير آن ديار «ابن أبي شمّون» رسيده و مقصودم را از سفر براى او توضيح دادم و او دانشمندان را براى گفتگوى با من گرد هم آورد.

از آنان از «محمّد» سؤال كردم، گفتند: او پيامبر ما «محمّد بن عبد اللَّه» مى‌باشد كه وفات كرده است.