قريشيان گفتند: اگر اين را بخوانى پيامبر از تو نمى‌پذيرد، كوشيدند تا اينكه مانعش شدند. اعشى گفت: به يمامه مى‌روم و امسال را در آنجا مى‌مانم، رفت و مدت كمى زندگى كرد و از دنيا رفت. از شقاوت در دنيا و آخرت و بدى قضا و قدر به خدا پناه مى‌برم و درود و سلام بر سيّد و آقاى ما محمّد و بر آل او باد.

«لبيد» نيز آمد و به پيامبر ايمان آورد و براى احترام به قرآن، شعر گفتن را ترك كرد و به او گفتند: دو بيت قصيده‌اى كه گفته‌اى آنها چه شدند؟

و همچنين آنچه گفته‌اى: عفت الديار محلها فمقامها ...

در پاسخ گفت: خداوند به عوض آنها سوره بقره و آل عمران را به من داده است.

تفاوت معجزه با حيله، سحر و جادو

(1) مى‌گويند: كسانى كه در اين باب با ما مخالفت كرده‌اند گفته‌اند: راه شناخت نبوّت و پيامبر منحصر در معجزه نيست و گمان كرده‌اند كه معجزه با حيله و شعبده و سرعت دست، مشتبه مى‌شود، پس نمى‌تواند راه شناخت نبوّت باشد! اين سخن باطل است؛ زيرا وقتى اين سخن صحيح است كه ميان معجزه و حيله تفاوت، امكان نداشته باشد، در حالى كه ما فرقهايى را ميان اين دو برمى‌شماريم:

1- «معجزه» از جنسى است كه بندگان نمى‌توانند به آن قدرت پيدا كنند؛ مانند تبديل كردن عصا به مار و زنده نمودن مرده و غير اينها.

2- «معجزه» احتياج به آموختن ندارد، بر خلاف «حيله» كه نيازمند وسائلى مى‌باشد.

3- «معجزه» نقض عادت مى‌كند بر خلاف «حيله» كه ناقض عادت نيست.

4- «معجزه» به آلت و وسائل نياز ندارد به خلاف «حيله» كه نياز دارد.

5- «معجزه» نزد كسى كه اهل اين باب باشد ظاهر مى‌شود و براى ترويج و تبليغ آنهاست، در حالى كه «حيله» نزد كسانى ظاهر مى‌شود كه اهل اسلام‌