فصيحان عرب مخفى نمى‌ماند؛ زيرا آنان بايد در معارضه خواستن مى‌فهميدند كه قادر هستند، ولى الآن براى معارضه ناتوان شده‌اند، در حالى كه ظاهرا از آن اعراض كردند، پس چگونه گردن ننهادند؟

پاسخ اينكه بايد مى‌فهميدند چيزى را كه قدرت بر آن داشتند، ولى قادر بر آن نيستند، امّا امكان داشت آن را به اتفاق و سحر و عناد نسبت دهند.

اين شبهه را هم ما داريم كه مى‌تواند براى آنان رخ دهد و آن اينكه وقتى عربها فهميدند كه فصاحت قرآن خارق العاده است پس چه شبهه‌اى باقى ماند و چرا اطاعت نكردند؟ پس هر پاسخى كه بدهند، همان پاسخ ما خواهد بود[1].

شهادت متقدمين عرب بر فصاحت قرآن‌

(1) و [همچنين‌] اعتراض كرده‌اند پس گفته‌اند: اگر فصاحت قرآن خارق العاده نبود، پس چرا گذشتگان عرب بر فصاحت آن شهادت داده‌اند؟ مانند وليد بن مغيره و كعب بن زهير و اعشاى بزرگ كه خواست مسلمان شود ولى ابو جهل مانع گرديد و او را گول زد و گفت: اگر مسلمان شوى شرابخوارى و زنا بر تو حرام مى‌شود! و اگر فصاحت قرآن آنان را به تعجّب نياورده بود و از آن اطاعت نمى‌كردند.

پاسخ اينكه: تمام آنچه فصيحان به بلاغت قرآن شهادت دادند، در جاى خودش بوده و كسى كه قائل به «صرف» است مزيّت قرآن را در فصاحتش انكار نمى‌كند و فقط مى‌گويد: اين فصاحت خارق العاده و معجزه نيست، پس در سخن فصيحان و شهادتشان چيزى نيست كه موجب بطلان «صرف» بشود و داخل شدن آنان هم در اسلام به خاطر تعجب و عجز آنان است و اين همان «صرف» است.

(2)

فلسفه گوناگون بودن معجزات پيامبران (ع)

(3) مى‌گويند: خداوند متعال معجزه هر پيامبرى را از جنس چيزى كه قومش در آن‌

[1] بحار الأنوار: 92/ 130.