بلاغت قرآن كريم‌

(1) اين سخن كه «قرآن مركب است از جنس آنچه بندگان هم به آن قدرت دارند»، اشكالى به خارق العاده بودن آن نمى‌رساند و نه به اينكه آن معجزه است؛ چون اعجاز آن از جهت بلاغتش مى‌باشد و در بلاغت هم ميان بليغان تفاوت است، مگر نمى‌بينى شاعران و خطيبان در بلاغت و شعر و خطبه‌هايشان از يك ديگر برترى مى‌جويند؟! پس صحيح است كه سخنى در بلاغت به حدى برسد كه نسبت به بلاغت بليغان خارق عادت باشد.

واضحتر اينكه: بلاغت در سخن، تنها با قدرت بر بوجود آوردن حروف مركبه حاصل نمى‌شود، بلكه با علم متكلم به سخن بليغ است و اين علم هم با كسب به دست نمى‌آيد بلكه از جانب خداوند ابتدائا و هنگام به كارگيرى تحصيلات خود به دست مى‌آيد و اين علم از جانب خداوند است، پس پروردگار عادتش اين طور تعلّق گرفته كه به بليغان مقدار متفاوتى از اين علم را داده است و زمانى كه بلاغت قرآن از آن مقدارى كه بندگان دارند، تجاوز كرد حتى از بلاغت بليغان آنان نيز گذشت، اين مى‌شود خارق العاده. و اين را با آنچه قبلا ذكر كرديم از اينكه قرآن عربها را به معارضه طلبيد و آنان از آوردن مثل قرآن يا قريب به آن، عاجز ماندند را روشن مى‌كنيم‌[1].

اختصاص داشتن قرآن به پيامبر 6

(2) اگر كسى بگويد: از كجا مى‌دانيد كه قرآن كريم تنها در دست پيامبر اكرم- 6- ظاهر شده است نه غير او؟ چه اشكالى دارد كه خداى سبحان، پيامبرى غير از محمّد- 6- را مبعوث كند و محمّد- 6- هم به او ايمان بياورد. و قرآن را از او بياموزد، بعد اين پيامبر كشته شود و

[1] بحار الأنوار: 92/ 125.