نجات يافتن گمشدگان توسط امام زمان (عج)

(1) امام باقر- 7- فرمود: وقتى كه موسى بن عمران بنى اسرائيل را به «ارض مقدس» برد به آنان گفت: وارد شويد، ولى آنان از داخل شدن امتناع كردند و چهل سال در چهار فرسخ سرگردان بودند؛ وقتى كه عصر مى‌شد منادى آنان مى‌گفت: عصر گرديد كوچ كنيد، آنان نيز مى‌رفتند و آن مقدار را كه مى‌خواستند طى مى‌كردند و بعد خداوند به زمين دستور مى‌داد كه آنان را به همان جايى كه شروع به حركت كرده‌اند برگرداند و آنان هنگام صبح خود را در همان جايى مى‌يافتند كه از آن حركت كرده بودند.

خداوند براى ائمّه اطهار نيز زمين را در مواقع مختلف پيچانده است. در زمان غيبت امام زمان- 7- چه بسيار حاجيانى بودند كه در بيابان حيران و سرگردان مى‌شدند و خداوند آنان را به وسيله حضرت مهدى- 7- نجات مى‌داد.

كتابهاى ما مملو است از (حكايات) حاجيانى كه از كاروان بريدند و گم شدند و از زندگيشان مأيوس گشتند كه ناگهان وليعصر- 7- دست آنان را گرفته و به آنان اطعام و سيرابشان نموده و آنان را با كسى كه طى الارض مى‌كرده در كمترين زمان به شهر و وطنشان رسانده است.

چنانچه روايت شده است كه مردى از «همدان» حجّ به جا آورد، هنگامى كه به همراه قافله از مكّه بيرون آمد، شب هنگام از قافله عقب ماند و در بيابان خواب او را گرفت. صبح كه از خواب بيدار شد، هيچ اثرى از قافله نديد و نفهميد كاروان از كدام سو رفته است سرگردان شد و از زندگى خود مأيوس گشت و چند روز بدون زاد و توشه ماند كه ناگهان امام زمان- 7- را ديد و قلبش را آرام كرد و به او طعام داد و سيرابش نمود، سپس كمى از شب گذشته او را با كسى فرستاد كه دست او را گرفت و در مدت كوتاهى از شب به «اسدآباد» رساند و او دو ماه زودتر از ساير حاجيان به خانه خويش رسيد.

او مى‌گفت: مثل اينكه زمين زير پايم حركت مى‌كرد. به خانواده‌اش‌