حضرت داود- 7- بر خطاى خود به قدرى گريست كه از شدت ترس كوهها با او به ناله در آمدند و پيامبر ما- 6- وقتى به نماز مى‌ايستاد از خوف و شدت گريستنش مانند صداى جوشيدن ديگ بر روى اجاق، به گوش مى‌رسيد، در حالى كه خداى متعال او را از عقوبتش ايمن و محفوظ داشت ولى او مى‌خواست در برابر خداوند اظهار خشوع و فروتنى كند.

رسول خدا- 6- ده سال وقتى به نماز مى‌ايستاد روى انگشتان پايش تكيه مى‌كرد، در نتيجه پاهايش (و يا انگشتانش) ورم كرد[1] و چهره مباركش از شب‌زنده‌دارى زرد شده بود (خداى تعالى براى جلوگيرى او از اين كار) اين آيه را فرستاد: «طه‌[2] ما قرآن را بر تو نازل نكرديم كه خود را به زحمت اندازى»[3]. و حضرت به قدرى مى‌گريست كه از حال مى‌رفت، به او گفتند:

(چرا اين همه ناله و گريه مى‌كنى) مگر نه اينكه خداوند گناه گذشته و آينده تو را بخشيده است؟[4]، فرمود: آيا من بنده شكرگزارى نباشم؟[5]. و عبادات جانشين او يعنى امير مؤمنان على- 7- نيز در مقام خويش چنين بود.

مقايسه معجزات پيامبر 6 با معجزات حضرت سليمان (ع)

(1) و اگر حضرت سليمان- 7- از خداوند خواست به او پادشاهى كه پس از او شايسته هيچ كس نشود عنايت كند (اشاره به كلام خداى تعالى در سوره ص آيه (1) 35 دارد) پس بر حضرت محمّد- 6- كليدهاى گنجهاى زمين عرضه شد. و حضرت بخاطر كوچك شمردن آن، آن را نپذيرفت و فقر و قوت و روزى را

[1] در تفسير قمى به سند خود از ابى بصير و او از امام باقر و امام صادق- 8- اين مطلب را روايت كرده است.

[2] كلمه« طه» يكى از اسماء رسول خدا- 6- است.

[3] سوره طه، آيه 1- 2.

[4] اشاره به كلام خداى متعال در سوره فتح، آيه 2 دارد، در مورد مفهوم آيه به تفسير مراجعه شود.

[5] أمالى شيخ طوسى: 2/ 18. احتجاج طبرسى: 1/ 315.