اهل آسمان و زمين، آباد مى‌گردانم.

(1) گروه گروه به طرف او مى‌آيند و صدايشان را به تكبير و تلبيه بلند مى‌كنند. و هر كس مكّه را زيارت كند و نيّتش من باشم، او مرا زيارت كرده و مهمان من است و بر من فرود آمده است. و بر من واجب است كه از كراماتم به او تحفه بدهم. شرف، بزرگى و رفعت اين خانه را به يكى از فرزندان تو «ابراهيم» قرار مى‌دهم. و اين خانه را به دست او آباد مى‌گردانم. آبش را به دست او جارى مى‌سازم. حل‌[1] و حرمش‌[2] را به او نشان مى‌دهم.

مشاعرش‌[3] را به او ياد مى‌دهم. ملتها او را زيارت مى‌كنند تا اينكه اين همه، نصيب پيامبرى از اولاد تو مى‌شود كه او را «محمّد» مى‌نامند. او خاتم پيامبران است، او را از ساكنين و واليان كعبه قرار مى‌دهم»[4].

از نشانه‌هاى پيامبرى حضرت محمّد- 6- اسم مبارك اوست؛ چون خداوند كسى را قبل از او به اين اسم نخوانده است، چنان كه در مورد، يحيى، ابراهيم، اسحاق، يعقوب، صالح و ديگر انبيا همين قضيه، صادق است، يعنى:

كسى قبل از آنها به اين اسامى ناميده نمى‌شد[5].

بشارتهاى رهبانان در باره بعثت پيامبر اسلام 6

(2) 101- سراقة بن جعشم مى‌گويد: براى تجارت به شام مى‌رفتيم كه نزديك دير عابدى فرود آمديم. راهب از دير، پايين آمد و به ما گفت: شما كيستيد؟ گفتيم:

قومى از قريش. گفت: آگاه باشيد! به زودى در ميان شما پيامبرى مبعوث خواهد شد كه اسمش «محمّد» است. وقتى به مكه برگشتيم، پسرانى متولد شدند ولى فقط اسم پيامبر را «محمّد» گذاشتند[6].

[1] به غير حرم« حلّ» مى‌گويند.

[2] به مكّه و محدوده آن« حرم» مى‌گويند كه داراى احكام مخصوصى است.

[3] مشاعر، همان مناسك و اعمال مكّه است.

[4] بحار: 15/ 213.

[5] بحار: 15/ 213.

[6] بحار: 15/ 214، حديث 26.