پسرش سوخت و عرض كرد: «پروردگارا! همانا پسرم از خاندان من است»[1]؛ يعنى خويشاوندى سبب دلسوزى او گرديد، ولى رسول خدا- 6- وقتى كه خداوند سبحان او را امر به جنگ كرد، شمشير انتقامش را به روى خويشاوندانش كشيد، و شفقت و مهربانى خويشاوندى، او را تحريك نكرد و زمانى كه از نيامدن باران نزد او شكايت كردند، به آنان احسان نمود و بر ايشان دعا كرد تا هفت روز براى آنان باران نازل شد به حدى كه از حضرت تقاضا كردند تا كمتر ببارد و جريان آن را قبلا متذكرشده‌ايم‌[2].

(1) و اگر خداوند متعال در باره حضرت نوح فرمود: «همانا او بنده بسيار شاكرى بود»[3] در مورد پيامبر اكرم- 6- فرمود: «نسبت به مؤمنين بسيار رئوف و مهربان است»[4]، «و ما تو را نفرستاديم مگر آنكه رحمت بر عالميان باشى»[5].

و اگر خداوند سبحان حضرت ابراهيم- 7- را به «دوستى» و صميميّت خود مخصوص گردانيد و آن را موجب فضيلت و برترى او قرار داد و فرمود:

«خداوند، ابراهيم را به مقام دوستى خود برگزيد»[6]، خداوند متعال محبت و دوستى را براى محمّد- 6- جمع كرده است در آنجا كه حضرت فرمود: ولى صاحب شما دوست و حبيب خداست و در قرآن آمده است: «از من تبعيت و پيروى كنيد تا خداوند شما را دوست بدارد»[7].

عبد اللَّه بن ابى الحمساء مى‌گويد: قبل از بعثت، بين من و محمّد- 6- داد و ستدى بود، مقدارى طلبكار شدم به او گفتم: همين جا باش و من بر مى‌گردم. آن روز و روز بعد، فراموش كردم كه برگردم. پس در روز سوّم نزد او آمدم و ديدم كه او همان جا منتظر من است. براى او جريان را گفتم (كه فراموش‌

[1] سوره هود، آيه 45.

[2] الخرائج و الجرائح: 1/ 58، حديث 99.

[3] سوره اسراء، آيه 3.

[4] سوره توبه، آيه 128.

[5] سوره انبياء، آيه 107.

[6] سوره نساء، آيه 125.

[7] سوره آل عمران، آيه 31.