و از آنها عهد و ميثاقى محكمتر از عهد و پيمانى كه خداوند از پيامبرانش گرفته بود، گرفت و فرمود: چهره‌هاى خود را برگردانيد تا دعايى كه مى‌خواهم، بخوانم همگى دعايى را كه حضرت مى‌خواند شنيدند اما نمى‌دانستند كه او چه مى‌گويد آنگاه فرمود: برگرديد. همه روى خود را برگرداندند. ناگهان در يك سو باغها و رودها و كاخهايى ديدند و در سوى ديگر آتش فروزانى كه زبانه مى‌كشيد. ترديدى در آنان نماند كه اين دو صحنه‌اى از بهشت و دوزخ بود. نيكوترين سخنى كه گفتند آن بود كه: اين همانا سحرى بزرگ و عظيم است!! و همگى كافر باز گشتند مگر دو تن.

(1) وقتى حضرت با آن دو بازمى‌گشت به آنان فرمود: گفته‌هايشان را شنيديد؟

ديديد با آنكه از آنها عهد و پيمان گرفته بودم كافر بازگشتند، ولى به خدا سوگند! فرداى قيامت اين حجّت من نزد خداوند خواهد بود. همانا خداوند خود مى‌داند كه من ساحر و كاهن نيستم، اين علم از آن من يا پدران من نيست، علم خداوند است و علم رسولش كه به رسول ديگر آموخت و رسول او نيز به من آموخت و من نيز شما را از آن با خبر ساختم. پس اگر مرا انكار كنيد، خداوند را انكار كرده‌ايد.

وقتى به مسجد كوفه رسيدند. حضرت دعاهايى خواند و آن دو تن نيز شنيدند.

ناگهان سنگهاى مسجد از درّ و ياقوت شد. حضرت به آن دو فرمود: چه مى‌بينيد؟

گفتند: اين درّ و ياقوت است. حضرت فرمود: درست است. اگر خداى را قسم دهم به اينكه از اين بيشتر شود، سوگندم راست خواهد شد.

يكى از آن دو كافر بازگشت و ديگرى همچنان باقى ماند. حضرت فرمود: اگر چيزى بردارى پشيمان مى‌شوى و اگر هم برندارى باز پشيمان مى‌شوى. حرص و طمع آن مرد، باعث شد مرواريد كوچكى بردارد و آن را در آستينش بگذارد. صبح كه از خواب برخاست ديد مرواريد سفيدى است كه هرگز كسى مثل آن را نديده است، گفت: اى امير مؤمنان! من يك مرواريد برداشتم. الآن همراه من است.

حضرت فرمود: حال چه مى‌خواهى؟ گفت: مى‌خواهم بدانم آيا اين حق است يا باطل؟