سرم را بلند نمودم كه امام صادق- 7- را ديدم، سوار بر باد بود و باد گاهى او را پايين مى‌آورد و گاهى بالا مى‌برد.

فرمود: اى داود! بدهى تو پرداخت نخواهد شد، مگر اينكه قرآن را حفظ كنى.

پرسيدم: چه چيز شما را به اينجا آورده است؟

فرمود: در نواحى خزر و چين، كارى داشتم، از خداوند خواستم كه مرا بر باد سوار كند و خدا هم مرا بر آن سوار نمود و ديدم كه تو غمگين هستى خواستم تو را دلدارى بدهم.

داود مى‌گويد: قرآن را نوشتم تا اينكه حفظ كردم و خداوند قرضم را ادا نمود[1].

فضل و برترى ائمه (ع) بر مردم‌

(1) 17- محمّد بن مسلم مى‌گويد: نزد امام صادق- 7- بودم كه معلّى بن خنيس با حال گريان، وارد شد، حضرت پرسيد: چرا گريه مى‌كنى؟! گفت: دم درب، جماعتى هستند كه مى‌پندارند شما هيچ فضل و برترى بر آنان نداريد. و شما و آنان مساوى هستيد. حضرت مدتى سكوت كرد و سپس يك طبق خرما خواست و از ميان آنها يك خرما برداشت و هسته‌اش را در آورد و خورد و آن هسته را نيز در زمين كاشت و روييد و ميوه آورد. يكى از آنها را دو نيمه كرد و خورد و از ميان آن، ورقه‌اى در آورد و به معلّى داد و فرمود: بخوان. در آن نوشته شده بود:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌، لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ‌، مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ‌، على المرتضى [و] الحسن و الحسين، و على بن الحسين، (همه ائمه (ع) را شمرده بود) يكى يكى تا حسن بن على و فرزندش (امام زمان- عجل اللَّه تعالى فرجه الشريف-)[2].

محصول دادن درخت خشكيده‌

(2) 18- ابو مريم مدنى نقل مى‌كند: به حج رفتم پس وقتى نزديك مسجد شجره‌

[1] اثبات الهداه: 5/ 460، حديث 255.

[2] اثبات الهداه: 5/ 411، حديث 146.