پيامبر اكرم- 6- نيز دست راستش را بيرون آورد؛ على- 7- دستش را بر سينه رسول خدا- 6- گذاشت و فرمود: اى ام ملدم! خارج شو؛ چون او بنده خدا و پيامبر اوست.

سعد مى‌گويد: رسول خدا- 6- نشست و ازار از دوشش افتاد و فرمود: اى على! خدا تو را به چند خصلت فضيلت داده و از فضيلتهاى تو اين است كه دردها را مطيع تو گردانيده است. و از هر چيزى باز دارى و نهى كنى، به اذن خدا نهى مى‌شود[1].

نمونه‌اى از قدرت على (ع)

(1) 19- يك نفر خارجى با مرد ديگرى دعوا كرد و نزد على- 7- آمدند و حضرت، ميان آنان به حكم خدا و پيامبر، قضاوت كرد. اما آن مرد خارجى گفت:

در قضاوت، عدالت به خرج ندادى!! حضرت فرمود: دور شو[2] اى دشمن خدا! پس آن مرد به صورت سگى درآمد و لباسهايش به هوا پريد. دم خود را تكان مى‌داد و از چشمانش اشگ مى‌ريخت.

حضرت به حال او دلسوزى نمود و دعا كرد، مجددا به صورت انسان برگشت و لباسهايش از هوا به تنش برگشتند.

آنگاه على- 7- فرمود: آصف (بن برخيا) وصى حضرت سليمان نيز مانند اين كار را انجام داد چنانچه خداوند در كتابش از او نام برده و داستان او را به اين صورت نقل كرده است كه: قالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ‌[3] آيا پيامبر شما نزد خداوند گراميتر است يا سليمان؟ گفتند: پيامبر ما.

[1] بحار الانوار: 41/ 202، حديث 16.

[2] در عربى« اخسأ» است كه به سگ مى‌گويند.

[3] يعنى:« آن كسى كه علمى از كتاب داشت، گفت: من آن را( تخت بلقيس) در يك چشم بهم زدن نزد تو مى‌آورم»( سوره نمل، آيه 40).