علاوه بر اين او جوان صادقى بود.

سپس حضرت فرمود: گويا تو از سخن گفتن من به زبان حبشى‌ها تعجب كرده‌اى؟

گفتم: آرى و اللَّه.

حضرت فرمود: تعجّب نكن، آنچه كه بر تو پوشيده است و نمى‌دانى، شگفت آورتر است از آنچه كه اكنون ديدى. و اينكه اكنون شنيدى، نسبت آن مثل قطره است به دريا. و اگر پرنده‌اى با منقار خود، قطره‌اى از دريا را بردارد، آيا چيزى از آن كم مى‌شود؟! امام مانند درياى بيكران است و شگفتيهاى آن بيشتر از عجايب دريا است. و تمام‌شدنى نيست‌[1].

امام (ع) و نطق پرندگان‌

(1) 6- بدر، غلام امام رضا- 7- مى‌گويد: اسحاق بن عمار خدمت حضرت امام موسى بن جعفر- 7- رسيد و نشست. در اين هنگام مردى خراسانى اجازه خواست پس به كلامى تكلم كرد كه مثل آن (هرگز) شنيده نشده بود، مثل كلام پرندگان بود.

اسحاق گفت: پس امام- 7- همه را با زبان خودش پاسخ داد تا اينكه سؤالاتش تمام شد و از نزد ايشان رفت. عرض كردم: تا به حال اين گونه سخن گفتن را از شما نشنيده بودم.

فرمود: اين زبان عدّه‌اى از مردم چين است. و همه آنها به يك زبان حرف نمى‌زنند. آيا تعجب مى‌كنى از صحبت كردن من به زبان آنها؟

گفتم: آرى، جاى تعجب دارد.

فرمود: شگفت انگيزتر از آن را به تو خبر دهم و آن اين است كه امام، منطق پرندگان و نطق هر ذى روحى را مى‌داند و چيزى بر او مخفى نيست‌[2].

[1] بحار: 48/ 70، حديث 93.

[2] بحار: 48/ 70، حديث 94.