امامت امام موسى كاظم (ع)

(1) 2- مفضّل بن عمر روايت مى‌كند، وقتى كه امام صادق- 7- از دنيا رفت، وصيت كردند كه امام بعد از ايشان امام موسى كاظم- 7- است.

ولى برادرش عبد اللَّه نيز ادّعاى امامت كرد؛ چون بزرگترين فرزند آن حضرت، و معروف به عبد اللَّه أفطح‌[1] بود.

امام كاظم- 7- دستور داد تا در وسط خانه هيزم جمع كرده و انباشتند، سپس شخصى را به دنبال برادرش عبد اللَّه فرستاد تا آنجا بيايد. پس وقتى كه نزد امام- 7- آمد، بزرگانى از شيعه نزد امام كاظم- 7- نشسته بودند.

وقتى كه عبد اللَّه نشست، امام دستور داد هيزمها آتش گرفته و شعله‌ور شدند. و مردم نفهميدند كه هيزمها چگونه آتش گرفتند. وقتى كه شعله‌هاى آتش زبانه كشيد، حضرت به داخل آتش رفت و آنجا نشست و در همان حال، مدّتى با مردم مشغول صحبت شد. سپس لباسش را جمع كرد و از ميان آتش بيرون آمد.

سپس رو به برادرش عبد اللَّه كرد و فرمود: اگر گمان مى‌كنى كه بعد از پدرت تو امام هستى، پس تو هم برو و در ميان آتش بنشين.

گفتند: در اين هنگام ديديم كه رنگ عبد اللَّه متغيّر شد. پس برخاست و در حالى كه ردايش را مى‌كشيد. از خانه امام موسى كاظم- 7- خارج شد[2].

پيشگويى امام موسى كاظم (ع)

(2) 3- اسحاق بن منصور از پدرش نقل مى‌كند كه: از امام كاظم- 7- شنيدم‌

[1] چون كه پاهاى عبد اللَّه صاف بود. لذا به او عبد اللَّه افطح مى‌گفتند و پيروان او را فطحى مى‌گويند كه يكى از فرقه‌هاى شيعه مى‌باشند.

[2] بحار: 47/ 251، حديث 22.