طردمان مى‌كردند، تا اينكه زاد و توشه ما تمام شد و به مدين، شهر شعيب رفتيم كه دروازه را به روى ما بستند. پدرم بالاى تپه‌اى كه از آنجا شهر ديده مى‌شد و مردم شهر نيز آنجا را مى‌ديدند، رفت و اين آيه را خواند:

وَ إِلى‌ مَدْيَنَ أَخاهُمْ شُعَيْباً قالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ وَ لا تَنْقُصُوا الْمِكْيالَ وَ الْمِيزانَ إِنِّي أَراكُمْ بِخَيْرٍ وَ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ مُحِيطٍ وَ يا قَوْمِ أَوْفُوا الْمِكْيالَ وَ الْمِيزانَ بِالْقِسْطِ وَ لا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْياءَهُمْ وَ لا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ‌»[1].

(1) آنگاه صدايش را بلند كرد و گفت: به خدا قسم! من بقية اللَّه هستم. در آن شهر پيرمردى بود كه وقتى از احوال ما با خبر شد، غذاى زيادى نزد پدرم آورد و به ما احترام كرد. وقتى والى، خبردار شد، دستور داد او را بگيرند و نزد هشام بفرستند؛ چون از فرمان آنها سرپيچى كرده بود.

امام صادق- 7- مى‌فرمايد: بخاطر اين قضيه، بسيار ناراحت شدم و به حال آن پيرمرد گريه كردم.

پدرم فرمود: ناراحت نباش، از طرف هشام هيچ خوفى براى او نيست و دست او به آن پيرمرد نمى‌رسد؛ چون در نخستين منزل، وفات مى‌كند. سپس ما هم به سرعت به سوى مدينه برگشتيم‌[2].

[1] يعنى:« و ما به سوى اهل مدين، برادرشان شعيب را فرستاديم. او گفت: اى مردم! خداى يكتا را كه جز او خدايى نيست، عبادت كنيد و در كيل و وزن، كم فروشى نكنيد. من خير شما را در آن مى‌بينم. و اگر ظلم كنيد مى‌ترسم از روزى كه عذاب سخت، شما را فرا گيرد. اى قوم! در سنجش وزن و كيل اجناس، عدالت كنيد. كم فروشى و گرانفروشى نكنيد. در زمين فساد نكنيد، آنچه خدا باقى گذارد و بركت بخشيد، بهتر است براى شما اگر مؤمن باشيد».( سوره هود، آيه 83- 85).

[2] بحار: 10/ 151، حديث 3.