شهادت امام حسن (ع)

(1) 7- امام صادق- 7- فرمود: زمانى كه رحلت امام حسن نزديك شد، بشدت گريست و فرمود: من بر امرى بزرگ و هولناك وارد مى‌شوم كه هرگز بر مثل آن وارد نشده بودم. سپس وصيّت كرد كه در بقيع دفنش نمايند. و خطاب به برادرش امام حسين فرمود: برادر! مرا بر تختى بگذاريد و كنار قبر جدّم رسول خدا- 6- ببريد تا با او تجديد پيمان كنم. سپس به كنار مزار مادرم فاطمه بنت اسد برده و در آنجا دفن نماييد. اى پسر مادرم! مى‌بينيد كه مردم خيال مى‌كنند كه مرا كنار قبر رسول خدا- 6- مى‌خواهيد دفن كنيد، لذا جمع مى‌شوند و غوغا مى‌كنند تا مانع اين كار شوند. تو را به خدا قسم مى‌دهم كه بخاطر من، هيچ خونى ريخته نشود! وقتى امام حسين- 7- برادرش را غسل داد و كفن نمود، او را بر تختى قرار داد و به طرف قبر جدّش رسول خدا- 6- حركت داد تا با او تجديد پيمان كند. مروان بن حكم و يارانش از بنى اميّه، مقابل حضرت قرار گرفتند و گفتند: آيا سزاوار است عثمان در خارج از مدينه دفن شود ولى حسن در كنار قبر پيامبر؟ هرگز نخواهيم گذاشت تا چنين شود! در اين هنگام عايشه سوار بر استرى بود، از راه رسيد و گفت: مرا با شما چه كار اى بنى هاشم! آيا مى‌خواهيد كسى را داخل خانه من نماييد كه من او را دوست ندارم؟! ابن عبّاس خطاب به مروان گفت: برويد، ما قصد نداريم او را نزد رسول خدا- 6- دفن كنيم. چون او خودش به حرمت قبر جدّش عارف‌تر بود. و او بدون اذن، داخل نمى‌شود چنانچه ديگران داخل شدند. بر گرديد ما او را بر طبق وصيتش، در بقيع دفن مى‌كنيم.

سپس به عايشه گفت: بدا به حال تو! روزى بر استر و روزى بر شتر سوار مى‌شوى!