مخالفت ورزد، برگردد».

مردم ساكت شدند و با او رفتند. حضرت على- 7- هنگام شب آنها را از ميان كوهها عبور مى‌داد و روز را در صحراها كمين مى‌كرد. و درنده‌هاى آنجا نيز مثل گربه شده بودند و مشركين را غافلگير نمود و پيروز شد و مردها را كنار هم به طناب بست، به همين جهت گفتند: غزوه «ذات السّلاسل».

همان صبحى كه على- 7- دشمن را غافلگير كرده بود و از مدينه تا آنجا پنج منزل راه بود، رسول خدا- 6- نماز صبح را با مردم اقامه كرد و در ركعت اول «و العاديات» را خواند و فرمود: «خدا اين سوره را الآن نازل كرده و در آن از حمله مسلمانان به مشركين و غافلگير كردن آنها خبر داد».

و خداوند متعال حسد عمرو بن عاص را نسبت به على- 7- حسد نسبت به خدا قرار داده و فرمود: «إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ» كنود؛ يعنى حسود. و حسود عمرو بن عاص بود[1].

تبعيد حكم بن ابى العاص عموى عثمان‌

(1) 203- جابر مى‌گويد: حكم بن ابى العاص؛ عموى عثمان، راه رفتن رسول خدا- 6- را تقليد مى‌كرد و ايشان را مسخره مى‌نمود. روزى پشت سر آن حضرت مى‌آمد و شانه‌هايش را مى‌جنبانيد و دستش را مى‌شكست و ايشان را مسخره مى‌كرد.

رسول خدا- 6- با دستش اشاره نمود و فرمود: همين طور باش. و حكم همين گونه ماند؛ وقتى راه مى‌رفت شانه‌هاى خود را مى‌جنباند و دستانش را اين طرف و آن طرف هم مى‌كرد. بعدها رسول خدا- 6- او را از مدينه تبعيد كرد و لعنش نمود. همچنان در تبعيد بود تا خلافت عثمان كه او را به مدينه باز گرداند و گرامى داشت.

[1] بحار: 21/ 76، حديث 4.