و آنچه را بتو عنايت فرموده است بوى تسليم كن، و در نزد حضرتش بوديعت و امانت بسپار تا از خطر ضايع شدن سالم بماند.

فصل صد و سى و ششم‌

و بدان كه: تحقيقا تو و آنچه در دست دارى ملك او است، و حضرتش جل جلاله بحفظ مال و ملك خود از تو سزاوارتر است، و لكن ترا شرافت داده باينكه بتو اهليت داده است كه خود و آنچه را بتو عنايت فرموده است در نزد حضرتش بوديعت و امانت بسپارى، و حضرتش را مثل وكيل و نائب خود قرار دهى، و بدين سبب ترا بمقامى جليل و عالى رسانده است، چنانچه بجد بزرگوارت رسول خدا 6 فرموده است:

فَاتَّخِذْهُ وَكِيلًا[1] (يعنى پس او را وكيل اتخاذ كن).

و اى فرزندم: متوجه باش كه چگونه در حال خواب از خدمت و طاعت او جل جلاله بازمانده، و حضرتش بيد رحمت خود ترا خدمت نمايد؛ كه ترا و حيات و عافيت ترا و آنچه را كه بآن محتاجى از اهل و عيال و اموال و امنيت حفظ ميفرمايد، و در تابستان بهواى لطيف و در زمستان به نيروى گرم كردن ترا رعايت و حفاظت مينمايد، و چگونه در بدن تو تصرف نمايد كه غذائى كه تناول نمائى بهر يك از اعضاء و جوارح بدن تو ميرساند، و چگونه گوش و چشم و ساير اعضاى بدن ترا حفظ مينمايد؟ و بعد از بيدار شدن تمام احتياجات ترا مهيا فرموده است، و آنچه بسبب خواب از تو فوت شده است بتو برميگرداند.

اگر يكى از اين كارها را يكى از بنى نوع انسان نسبت بتو انجام ميداد آيا قدر او را نميدانستى؟ و اعتراف بفضل و احسان او نداشتى؟ و البته خداوند جل جلاله اولى و احق است كه با حضرتش با انصاف رفتار نمائيم.

فصل صد و سى هفتم‌

و از اينكه من براى تو و برادرانت براى پس از مرگ خود طلا و نقره باقى نگذاشتم دلگير مباش؛ زيرا كه آن رويه و شيوه جدت محمد و مولاى‌

[1]( سوره مزمل( 73) آيه 9.