سلاطين و امراء و غير ايشان بتو حسد ميبردند، و چه آيت بزرگى از آيات الهى بود كه مردم بان با نظر عبرت نظر ميكردند، پس شكر اين منت جليل را بجاى آور، و مبادا كه زيادى مركوبهائى كه خداوند بمردم عنايت فرموده است قدر اين نعمت را در نظر تو سبك و خوار نمايد، و شرف بذل و مرحمت حضرتش را در نظر تو حقير و كوچك گرداند، كه در نظر عقل قبيح است كه هر چه مولاى اعظم در اكرام و احسان بيافزايد، بنده در تحقير و استخفاف او بيافزايد، تا كار بجائى رسد كه از روى جهل و نادانى انكار مقام او را نمايد، و هلاكت و عذاب روز موعود را تكذيب نمايد، پس بترس از اينكه در جهالت و نادانى از آنان كه چنين‌اند پيروى نمائى، كه آنان مردمانى هستند كه بلاى غفلت و جهالت بر ايشان احاطه نموده، و در مذلت ندامت فرو رفته‌اند.

خلاصه اينكه اى فرزندم محمد، تو محتاجى بآلات و وسايل راه رفتن، و سوارى، و خوردن و آشاميدن، و آلات و وسايل ساير تصرفات و حركات و سكنات خود، پس بر حذر باش از اينكه چون بدون زحمت و مشقت آنها را براى تو مهيا و فراهم فرموده است از شكر منعم حقيقى جل جلاله باز مانى.

و هم چنين مبادا اموال و جاه و مقامى كه در حيات و ممات من بوسيله من بتو رسيده است، و آنچه از كم و زياد بدست من براى تو مهيا گشته است ترا بذكر و شكر من مشغول نمايد و از ذكر و شكر خداوند جل جلاله بازت دارد؛ زيرا كه او است كه مرا بتهيه آنها امر فرموده است، و محبت آنها را در من قرار داده است، و قدرت مهيا نمودن آنها را براى تو و برادرانت قبل از احتياجتان بمن عنايت فرموده است، بلكه بذكر او جل جلاله از ذكر من، و بشكر او جل جلاله از شكر من خود را مشغول بدار.

فصل صد و پانزدهم‌

و اى فرزندم محمد، كه خداوند قلب ترا مملو از اذكار و انوار خود نمايد: هنگامى كه احتياج بهمسر پيدا كردى بدان و متذكر باش كه او مددكار تو است كه خاطرت از شهوات غافل‌كننده فارغ باشد، و بسبب او سيد و مولاى تو جل جلاله‌