پس بواهب و عطاكننده آن بنظر تعظيم و تكريم بنگر و شكر ويرا بجاى آور، مثلا چون بغلام يا كنيزى محتاج شوى كه از تحمل زحمات و كارهائى كه بايد خود انجام دهى بى‌نياز كردى، و براى خدمت و طاعت مولاى خود فارغ الباب باشى، پس بذكر و توجه و محبت غلام و كنيز از ذكر و ياد مولاى خود كه احسان‌كننده بتو و ايشان است مشغول مشو، و فكر كن كه خلقت ايشان و آنچه بان محتاجند از تحت قدرت تو خارج است، و پولى كه براى بدست آوردن ايشان ميدهى، و اطاعت و فرمان‌بردارى ايشان از تو، و هزينه زندگانى ايشان، و اطاعت و حسن رعايت ايشان از تو همه از تحت قدرت تو خارج است، و بيد قدرت سيد و مولاى تو است.

و نيز رفتن تو ببلاد كفر و جلب نمودن ايشان را از تحت قدرت تو خارج است، و نيز بودن ايشان از امت جدت محمد 6 تا اينكه اعانت ايشان براى تو حلال باشد از تحت قدرت تو خارج است.

و نيز قدرت آن نداريكه رسولى معظم بسوى بندگان بفرستى و بوسيله وى فتح بلاد نمائى، و ويرا بمعجزات تأييد نمائى و بملائكه آسمانها مددش كنى، كه همه اينها و غير اينها از ساير اسباب و وسائل همه از تحت قدرت تو خارج، و از جانب مولاى رب الارباب است، كه تا تمام آنها را سيد و مولاى تو بتو عنايت نفرمايد همانا قدرت بدست آوردن آن غلام و كنيز را نخواهى داشت، پس چگونه براى شخص عاقل جايز است كه حضرتش را فراموش نمايد؟ يا ديگرى را بر او اختيار نمايد؟

مثال ديگر اينكه بمركوبى احتياج دارى كه براى رسيدن بمقاصدى كه موجب سعادت دنيا و آخرت تو است بر آن سوار شوى و از پياده روى و طى مسافتهاى بعيده بپاى خود كه در آن ذلتها و مشقتها است كه محتاج به بيان نيست بى‌نياز گردى، پس فكر كن كه اگر خداوند غير از مركوب سوارى تو مركوبى نيافريده بود چقدر مسرور بودى و بان ميباليدى؟ و تا چه حد نسبت به عطاكننده آن در مقام تعظيم و تكريم برميامدى؟ و چه قدر