شاهد زنده ديگر بر اين مدعى گفتار امير مؤمنان على 7 در باره فدك است كه مى‌فرمايد:

«بلى كانت في ايدينا فدك من كلّ ما اظلّته السّماء فشحّت عليها نفوس قوم و سخت عنها نفوس قوم آخرين و نعم الحكم اللَّه»

[1].

(آرى تنها از آنچه آسمان بر آن سايه افكنده «فدك» در دست ما بود ولى گروهى بر آن بخل ورزيدند در حالى كه گروه ديگرى سخاوتمندانه از آن چشم پوشيدند و بهترين قاضى و داور خداست).

اين سخن به خوبى نشان مى‌دهد كه در عصر پيامبر «فدك» در اختيار امير مؤمنان على 7 و فاطمه 3 بود ولى بعدا گروهى از بخيلان حاكم، چشم به آن دوختند و على 7 و فاطمه به ناچار از آن چشم پوشيدند و مسلما اين چشم پوشى با رضايت خاطر صورت نگرفت چرا كه در اين صورت خدا را به داورى طلبيدن و

«نعم الحكم، اللَّه»

گفتن معنى ندارد.

پس از رحلت پيامبر 6 همين كه ابو بكر بر خلافت تسلط يافت، عمال فاطمه را از فدك بيرون كرد و فدك را از دست فاطمه گرفت و آن را جزء بيت المال نمود. بخارى در صحيح خود از عايشه نقل مى‌كند، فاطمه 3 چند نفر را نزد ابو بكر فرستاد و شكايت از عمّال او كرد و پيغام داد فدك ميراث من است و آنچه از خمس خيبر باقى مانده سهم ما مى‌باشد و دستور ده فدك را برگردانند.

ابو بكر به نمايندگان دختر پيغمبر گفت: من از پيغمبر شنيدم كه فرمود:

«نحن معاشر الأنبياء لا نورّث ما تركناه صدقة»

. (يعنى ما جماعت پيامبران نمى‌گذاريم و ما ترك ما صدقه‌ست)[2].

ابن ابى الحديد معتزلى مى‌گويد: «في هذا الحديث عجب لأنّها قالت له‌

انت ورثة رسول اللَّه ام اهله؟

قال: بل اهله و هذا تصريح بانّه 6 موروث‌

[1] نهج البلاغه، نامه 45 نامه معروف به عثمان بن حنيف.

[2] بخارى، صحيح، ج 5، ص 177- مسلم، صحيح، ج 3، ص 1380.