و نيز غزالى در رساله «علم لدنّى» گفته است: امير المؤمنين على 7 گفت: رسول خدا 6 زبانش را در دهان من گذاشت پس براى من از لعاب دهان آن حضرت هزار باب از علم باز شد كه از هر بابى هزار باب ديگر گشوده شد.

و همچنين فرمود: «اگر در مقام قضاوت بنشينم ميان اهل تورات به توراتشان و ميان اهل انجيل به انجيلشان و ميان اهل قرآن به قرآنشان حكم مى‌كنم».

غزالى مى‌گويد: اين علمى كه على 7 دارد، به اين مرتبه از علم، به مجرد تعليم نرسيده است بلكه اين علم لدنى و موهبت الهى است و الا چگونه مى‌توان فرض كرد بشرى بگويد اگر به من خدا و رسولش اجازه بدهد در تفسير «فاتحة الكتاب» تورات را شرح مى‌كنم تا اين كه به چهل بار بالغ مى‌شود؟

غزالى مى‌گويد: اين كثرت و وسعت و گشايش در علم براى كسى حاصل نمى‌شود مگر در اثر امداد غيبى و موهبت الهى.

و نيز خواجه كلان سليمان بلخى حنفى در «ينابيع المودة» از «اصبغ بن نباتة» روايت كرده كه گفت: شنيدم از امير المؤمنين على (ع) كه مى‌فرمود:

«انّ رسول اللَّه علّمنى الف باب و كلّ باب منها يفتح الف باب فذلك الف الف باب حتّى علمت ما كان و ما يكون الى يوم القيامة و علم المنايا و البلايا و فصل الخطاب»

[1].

(رسول خدا 6 به من ياد داد هزار باب كه از هر بابى از آنها هزار باب ديگر باز مى‌شود پس اين مى‌شود هزار هزار باب تا آن كه دانستم آنچه شده و آنچه خواهد شد تا روز قيامت، علم بلايا و منايا و فصل خطاب را دانستم).

مرحوم سيد بن طاوس مى‌گويد: كتابى ديدم در يك مجلد بزرگ در باره مناقب اهل بيت كه تأليف احمد بن حنبل بود و در اين كتاب روايات روشنى است كه پيامبرشان محمد 6 به خلافت على 7 تصريح كرده است و با توجه به اين روايات بر ارباب بصيرت و انصاف هيچ شكى باقى نمى‌ماند كه على 7 خليفه بلا فصل پيامبر اسلام است و از اين كتاب يك نسخه به خزانه حرم مطهر

[1] قندوزى، ينابيع المودة، ص 77، باب 14.