نزاع خواهند كرد و چنان حق بر آنان دشوار است كه گويى به چشم مى‌نگرند كه آنها را به جانب مرگ مى‌كشند.

اين شرايط بى‌نظير بود و خدا بر مسلمين و پيامبر 6 منّت نهاد و فرشتگان را براى يارى به كمكشان فرستاد، تا فضيلت پيامبر 6 بر ساير پيامبران خدا روشن گردد.

على 7 يكه‌تاز اين ميدان بود و شير ژيان هم به گرد پايش نمى‌رسيد و چون برق جهنده و آتش سوزان، بساطشان را در هم نورديد.

اين جنگ، هيجده ماه پس از ورود پيامبر خدا 6 به مدينه روى داد و بيست و هفت سال از بهار عمر على 7 بيشتر نگذشته بود، مشركان در سرزمين بدر حاضر شدند و اصرار تام به نبرد داشتند، اموال بسيار و مردان جنگاور بى‌شمارى با خود آورده بودند، ولى تعداد مسلمانان، چنان كه قرآن مى‌فرمايد، بسيار اندك بود:

وَ لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ وَ أَنْتُمْ أَذِلَّةٌ[1]: خداوند در نبرد بدر شما را در حالى كه خوار بوديد يارى نمود.

بعضى از قول على 7 نوشته‌اند، كه مى‌فرمود: وقتى در جنگ بدر حاضر شديم سوارى جز مقداد بن اسود كندى نداشتيم و در شب بدر، همگى به خواب رفته بوديم و فقط پيامبر در زير درختى، تا طلوع صبح مشغول عبادت و بيدار بودند.

در روايات نقل شده، وقتى قريش در بدر حاضر شدند، عتبه بن ربيعه و برادرش شيبه و فرزندش وليد را در پيشاپيش خود قرار دادند، و عتبه فرياد زد: اى محمد 6 همتاهاى قرشى را به نبرد ما بفرست؟ در اين هنگام سه‌

[1] آل عمران/ 123