فرشتگان همچنان خدا را تقديس و تسبيح مى‌گفتند، خدا فرمود: به عزّت و جلالم سوگند كه: ثواب تسبيح و تقديس شما را تا روز قيامت، به دوستان اين بانو و پدر و همسر و فرزندانش خواهم داد.[1] سلمان گويد: وقتى عباس از حضور پيامبر 6 بيرون رفت، در راه على 7 را ديد و او را به سينه چسبانيد و ميان دو چشمش را بوسيد و گفت:

پدرم فداى عترت مصطفى و اهل بيتى : باد، كه خدا اين قدر آنها را عزيز و گرامى داشته است.

اهل بيت : از فرشتگان مقرّب، برترند

ابى ذر گفت: از پيامبر 6 شنيدم كه مى‌فرمود: اسرافيل بر جبرئيل فخر كرد و گفت: من از تو برترم؟ او گفت: چرا؟ گفت: زيرا من مصاحب هشت فرشته‌اى هستم كه عرش را حمل مى‌كنند، و نفخ صور به دست من صورت مى‌گيرد و به خدا از همه فرشتگان نزديك‌ترم؟

جبرئيل گفت: من از تو برترم، پرسيد چرا؟ گفت: چون امين وحى خدا و فرستاده او، نزد انبياء و صاحب كسوف و خسوف هستم و امّتهاى گذشته را خدا به دست من نابود كرد؟

پس از اينكه به نتيجه نرسيدند قضاوت را به خدا واگذار كردند و خداوند به آن دو وحى فرستاد كه به عزّت و جلالم قسم، آرام باشيد، زيرا كسى را خلق كردم كه از شما برتر است؟

پرسيدند: خدايا آيا كسى را خلق مى‌كنى كه از ما برتر باشد و حال آنكه ما

[1]

ُ لاجعلنّ ثواب تسبيحكم و تقديسكم الى يوم القيامة لمحبّى هذه المرأة و ابيها و بعلها و نبيها.