اى فرزند قيس، كار عثمان از دو حال خارج نبود: يا مردم را به يارى خود فراخوانده، ولى ياريش نكردند، يا مردم او را دعوت كردند، تا به او كمك كنند، ولى او از اخذ كمك مردم، امتناع ورزيد، در فرض اول جايز نبود تا مسلمين را از عبادت و اطاعت خدا، در يارى خود باز دارد[1] و خداوند كسى را كه بدعتگذار نباشد، يارى مى‌كند، پس اگر آنها را از يارى نهى كرده باشد، لغزيده و اگر مردم او را اطاعت كرده باشند، خطا كرده‌اند.

و در فرض دوم، در اثر بروز مسائلى در دوران زمامداريش، به جايى رسيده بود كه او را شايسته يارى ندانستند و كارهاى انجام شده، در جهت مخالف كتاب و سنّت جريان يافته بوده است.

از سوى ديگر، تعداد ياران و اطرافيان و كسانش، به چهار هزار سوار، بالغ مى‌شدند، و مى‌توانست به كمك اين افراد، از خود دفاع نمايد، در حالى كه اصحابش را از يارى بازنداشت.

اى پسر قيس، اگر در روز بيعت با ابى بكر، من چهل نفر ياور داشتم، از جنگ كوتاهى نمى‌كردم، اما در مورد عمر و عثمان، عدم قيامم، به خاطر بيعتى بود كه انجام داده بودم‌[2] و كسى چون من بيعت خود را نمى‌شكند.

اشاره‌اى گذرا به جنگ جمل‌

آرى اى پسر قيس، آيا پس از قتل عثمان و حضور اعوان و ياران، سستى و ترسى از من بروز كرد؟.

[1] اطاعت و يارى امام حق، عبادت شمرده مى‌شود، كه امام 7 آن را بر اين مبنا فرض كرده است( م).

[2] ظاهرا اشاره امام 7 به انتخاب خليفه دوم از سوى خليفه اول است كه بر گردن امام 7 بيعت داشت و در مورد عثمان هم، قضيه به صورت شورائى برگزار شد( م).