تا جايى كه درد را احساس نمى‌كرد، زيرا وقتى مى‌خواستند تير را از بدن مباركش بيرون بكشند، منتظر مى‌ماندند تا به نماز بايستد و چون مشغول نماز مى‌شد و به سوى خدا روى مى‌آورد، تير را بيرون مى‌آوردند و حضرت چيزى احساس نمى‌كرد، لذا وقتى از نماز فارغ مى‌شد و جريان را به حضرت مى‌گفتند: به امام حسن 7 مى‌فرمود: اين كار تو است.

اما هيچ گاه نافله شب را، حتى در «ليلة الهرير» ترك نكرد.

روزى در جنگ صفين، مشغول نبرد بود و ميان دو جناح درگير، منتظر زوال خورشيد بود، تا نماز را بخواند، ابن عباس عرضه داشت: يا على چرا ايستاده‌اى؟ (و نمى‌جنگى)؟ فرمود: منتظر دخول وقتم تا نماز بخوانيم؟! «ابن عباس» گفت: آيا اكنون وقت اين حرفها است، در حالى كه ما به كار جنگ مشغوليم؟ امام فرمود: براى چه چيز مى‌جنگيم؟ مگر نه جنگ ما براى نماز است.[1] در مورد نمازهاى پنجگانه، زكات، روزه، حجّ و جهاد، امام همه را به زيباترين وجه به جا مى‌آورد و حالاتش در عبادت و خشوع، و خوف خدا بسيار عجيب بود و جز پيامبر خدا 6 كسى به او نمى‌رسيد، تا آنجا كه فرمود: نشستن من در مسجد، نزد من دوست داشتنى‌تر از بهشت است، چرا كه لذّت بودن در بهشت براى رضايت خاطر نفس است ولى نشستن در مسجد براى كسب رضايت خداست.[2]

[1]

ُ على ما نقاتلهم انّما نقاتلهم على الصلاة.

[2]

ُ الجلسة في المسجد خير لى من الجلسة في الجنّة فانّ الجنّة فيها رضا نفسى و الجامع فيه رضا ربّى.