پسنديده و نيك عمل كن و تا مى‌توانى چنين باش، و خدا پاداش نيكان را مى‌دهد.

به تو فرمان مى‌دهم كه: با حقّ و ميانه روى، خراج اراضى، بستان و از گذشته، بيش و كمش مكن، و در آن بدعت مگذار، آنگاه (كه گرفتى) ميان اهلش به طور مساوى و عدل تقسيم كن‌[1]، آغوشت را به روى مردم باز كن، و در مجلس و رفت و آدمها، با آنان مدارا كن، افراد نزديك و دور، نزد تو در حق مساوى باشند و در ميانشان به حق قضاوت نما، و قسط در ميان مردم بر پا دار، و از هواى نفس پيروى مكن، و در راه انجام (فرمان حق) از كسى مهراس، زيرا خداوند با كسانى است كه: تقوا پيشه و نيكوكارى كنند.

نامه‌اى به سوى تو فرستادم، تا آن را نزد مردم و در ميان جمع قرائت كنى، تا نظر ما را در باره خود و همه مسلمين بدانند (كه امتيازى براى كسى در نظر نمى‌گيريم) و از كوچك و بزرگ بيعت بگير ان شاء اللَّه.

مضمون نامه امام 7 به مردم مدائن:

وقتى كه نامه امام 7 به حذيفه رسيد، مردم را جمع كرد و با آنها نماز خواند، آنگاه امر كرد تا نامه امام 7 را با مضمون زيرا قرائت كردند: بسم اللَّه الرحمن الرحيم از بنده خدا على بن ابى طالب امير المؤمنين به همه مسلمين، سلام عليكم، اما بعد: من خدا را ستايش مى‌كنم، كسى كه غير از او خدايى نيست و از او مى‌خواهم كه بر محمد 6 و آل او، درود فرستد.

خداوند بزرگ، اسلام را به عنوان دين و فرشتگان و فرستادگانش را به عنوان حاكمان هستى برگزيد و چه تدبير نيكى، و بر بندگانش منّت نهاد، و

[1] پيش از امام 7 ميان افراد امتياز قائل بودند و عرب بر عجم و سفيد بر سياه ترجيح داشت.( م)