مانند: حجّ، زكات، نماز و روزه آيا اين حدود جز با عالمى هدايتگر به سوى حق كه سزاوار تبعيّت است، اقامه مى‌گردند، و خدا مى‌فرمايد:

أَ فَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدى‌[1]: آيا كسى كه به راه حق هدايت مى‌كند، سزاوار پيروى است، يا كسى كه نياز به هدايت‌گر دارد؟

پس من از سوى خدا و رسول او 6 فريضه‌اى بر شما هستم، بلكه بالاترين فرائض و ارجمندترين و جامعترين آنها، نسبت به حق هستم، و بيشتر از ساير احكام، پايه‌ها و شرايع اسلام را استوار مى‌كنم، و آنچه مردم در صلاح دنيا و آخرتشان به آن نياز دارند، نزد من تأمين مى‌شود.

آنان به من پشت كردند و فضل مرا كنار گذاشتند، در حالى كه پيامبر خدا 6 امامت و راه مرا بر آنان واجب گردانيده، اكنون خوارى و ذلّت آنها را نسبت به پاسخ مسائل ديديد، چگونه خداوند حجّت را به نفعشان تمام كند؟ در صورتى كه سخنان پيامبر را فراموش كردند و به مقام من در ميان آنها تأكيد نمود و آن را از رسالتهاى الهى دانست، و نيازشان به من و غناى من نسبت به آنها را بيان كرد، بلكه بى‌نيازى مرا نسبت به همه امت به خاطر عطاهاى الهى به من بر ايشان روشن ساخت.

اينان: كلام خدا را تغيير داده‌اند.

حال چگونه به كسانى مواسات كنم، در حالى كه حق را از ياد برده و هواى خود را به جاى خدا فرض كرده و در عين علم، خدا او را گمراه نموده و بر گوش و دلش مهر زده و در مقابل ديدگانش پرده كشيده، پس از خدا چه كسى‌

[1] يونس/ 35.