آنگاه به او وحى كرد كه:

ما كَذَبَ الْفُؤادُ ما رَأى‌[1]: آنچه دل تو ديده دروغ، نمى‌گويد.

آنگاه نام او را بر انبيا فرو فرستاد و از آنان پيمان گرفت كه: به او ايمان آورند و فرمود: من او را يارى مى‌كنم، سپس به پيامبران فرمود: آيا به وجود او اقرار كرديد و پيمان مرا نسبت به او دريافتيد؟ و پاسخ دادند: آرى، به وجود او اقرار نموديم.

فرمود: گواه باشيد و من نيز با شما گواهى مى‌دهم.

باز خداوند فرمود: نام او را در تورات و انجيل مكتوب مى‌بينيد كه: او مى‌آيد و مردم را به كار نيك فرمان مى‌دهد و از زشتى باز مى‌دارد و پاكيها را بر آنان، حلال و پليديها را بر آنان حرام، مى‌كند و رسوم (خرافى) و زنجيرهايى كه بر گردن خود نهاده‌اند، برمى‌دارد پس كسانى كه به او ايمان آوردند و بزرگش داشتند و ياريش كردند، و از نورى كه با او فرستاده شده، بهره گرفتند، در هنگام درگذشت او، رستگارند.

تا اين كه خداى عز و جل، مقام او را به اتمام برساند و وسيله او را اعطا نمايد و درجه‌اش را بالا برد، و نام خدا هرگز ياد نمى‌شود، مگر اين كه نام او برده مى‌شود و دين او را (بر همگان) واجب و طاعت او را به طاعت خود مقرون ساخت، و مى‌فرمايد:

مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ‌[2]: كسى كه از پيامبر 6 تبعيت كند، از خدا تبعيت كرده است.

[1] نجم/ 11.

[2] نساء/ 80.